Vreemde gewoontes in Duitse hotels.
Ik slaap per jaar zo’n 100-150 nachten in hotels. De meeste mensen vinden dat veel… Ik eigenlijk ook wel, maar ik reis graag, dus dat is wel OK. Meestal, of eigenlijk bijna altijd, gaat dat goed, heel soms komt er een kinkje in de kabel..
Ik boek meestal niet zelf, dat doet “The Office” voor me. Sigrun, want zo heet ze, kent mijn voorkeuren voor hotels en boekt dan voor me. Adres en gegevens staan in ons DayLite systeem, dat heb ik dan ook op mijn iPhone paraat. Voor ik wegrijd even de feun checken, adres in de navigatie en gaan.
Ik heb persoonlijk niet veel eisen aan een hotel, schoon en rustig. Niet-roken, dat was het wel zo’n beetje. TV boeit me niet, goede douche vind ik belangrijker. De rest is luxe.
We hebben speciaal voor hotels een soort beoordelingssysteem op het werk. Dat doen we per persoon, Andreas heeft andere hotel voorkeuren dan ik. We kennen de volgende categorieën:
* – NOOIT MEER! Ik slaap liever onder een brug.
** – Liever niet maar als het niet anders kan.
*** – Is altijd goed tenzij er iets beters is.
**** – Super, graag, ik rij er voor om!
Best een goed systeem, als ik ergens al geweest ben weet the Office of ik daar nog een keer heen wil of dat er wat anders gezocht moet worden.
Hotel “Lamm” in Rietheim-Weilheim stond als ***, was OK dus. Maar… in dezelfde buurt is er een **** Hotel, “Hohenkarpfen” in “Hausen ob Verena”. Dat is zo ongeveer mijn lievelingshotel, buitencategorie dus eigenlijk. De (Zuid-Afrikaanse) eigenaar kent me, we spreken Nederlands met elkaar. Slapen is er geweldig en het eten niet goedkoop maar wel voortreffelijk. Het ligt boven op een berg met een fantastisch uitzicht. Check de website maar…
Helaas was het volgeboekt… Veel was er vol, er zijn niet veel hotels op de “Alb”. Maar Hotel Lamm (met ***) was er wel, dus werd dat geboekt.
Ik kwam dus maandagavond na veel werk en 700km rijden bepakt aan in het hotel alwaar de eigenaar me ontving om me te vertellen dat hij mijn kamer verhuurd had aan een gast die plotseling zijn verblijf wilde verlengen. Ik woest natuurlijk, afspraak is afspraak in mijn deel van het universum.
Maar de waard was niet om te praten “Es tut mir Leid” en meer excuses en ik kon vertrekken. Hij had een andere hotelkamer geregeld een paar kilometer verderop, hij verontschuldigde zich dat het zo druk was dat hij geen andere kamer kon vinden. Het andere hotel had namelijk op maandag “Ruhetag”, een ander woord voor “Wegens rijkdom gesloten”. Ik was te moe om me druk te maken en dacht dat het wel mee zou vallen. Niet dus… Dus weer alles in de auto geladen en op naar het andere hotel. Dat lag aan de hoofdweg en was dus makkelijk te vinden, de sleutel zou in de brievenbus liggen, dat was een stuk moeilijker. Ik vond pas na een tijdje uit dat ik helemaal achterom moest rijden.
Maar uiteindelijk vond ik het. naast mij waren er blijkbaar nog 3 gasten uit Hotel Lamm gebonjourd, er lagen meer sleutels. Het hotel rook naar “lang niet gebruikt”. De kamer was nogal een teleurstelling. WiFi was er niet, gelukkig was er LTE (4G) want ik moest nog support doen voor een klant in Amerika. Dan maar mijn eigen databundel opmaken… Tegen 22 uur was ik klaar om vervolgens uit te vinden dat het gordijn 50cm breed was en het raam 2 meter. Er tegenover stonden op een paar meter afstand huizen die van alle kanten in mijn kamer konden kijken. Ik ben niet preuts maar daar houd ik niet echt van.
Verder was er niemand aanwezig, geen MiniBar, geen gewone bar, niets. Behoorlijk pissig ging ik slapen maar het duurde nog best lang voor ik de slaap kon vatten, ik kon het niet echt van me afzetten. Om 5:30 werd ik al weer wakker, deels door de herrie van de kamer ernaast, deels omdat het al licht begon te worden. In ieder geval was ik behoorlijk kapot. De wekker stond op 7:30, maar toen was ik al klaar. Zelfs met douchen, ook al viel dat niet mee, je moest heen en weer rennen onder de douche om een beetje nat te worden. Een ontbijt was natuurlijk nergens te vinden dus heb ik alles maar in de auto geladen. Ik had al met kantoor gemaild dat ik een ander hotel wou, daar ging ik echt niet blijven.
Dan maar op zoek naar een bakker, die was snel gevonden. Toen op naar het werk. Ik geef les aan een bedrijf dat o.a. de sleutels voor Mercedes en Audi maakt. De sleutel van mijn Benz komt er ook vandaan. Nauwelijks een uur later had Sigrun me al gemaild met de data van een ander hotel. iets verder weg maar had een goede recensie.
Dat klopte. Mooi hotel, goede Pizzeria ernaast, lekker rustig,, goed ontbijt, mooi uitzicht, niet duur. Alles weer OK. ‘S avonds gelijk een paar snoeiharde recensies geschreven bij een lekker Pizza “Sofia Loren”. Beetje platte humor maar smaakte prima.
Onderwijl had ik via FaceBook van mijn vriend en mede-globetrotter Martin Stockl vernomen dat de actie van de Hotelier legaal was. Als je in Duitsland in een hotelkamer verblijft dan kunnen ze je er niet uitgooien zo lang je betaalt. Typisch Duitsland zo’n belachelijke wet die blijkbaar in een grijs verleden een doel gediend heeft maar nu volkomen overbodig is. Ja, als je er gebruik (misbruik) van maakt zal het hotel je de volgende keer wel gelijk weigeren neem ik aan. Maar mij hielp het niet echt… Hotel Lamm (en Gasthaus Traube) hebben vanaf vandaag 1 ster en dat is eigenlijk nog een beetje te veel…
Nog een paar daagjes lesgeven, dan gaat het weer naar huis!
Walter
