This is Anfield Road!

Ik was even een weekje op de zaak, met een kort uitstapje naar Mönchengladbach. De hele week had ik gasten in het appartement en de hele week was ik dus uit eten. In Bückeburg betekent dat: Minchen…

Donderdagavond kwam een oude bekende langs: Markus Rauber, Raubi voor intimi. Hij werkt inmiddels bij een partnerbedrijf en hij kwam een dagje kijken wat er bij ons allemaal veranderd was. Nou.. dat was nogal wat… het was tenslotte ruim 10 jaar gelden dat hij er was.

Hij kwam om een uur of zeven bij het Hauptbahnhof in Bückeburg aan en we gingen eerst inkwartieren in het appartement. Daarna gingen we naar Minchen om de inwendige mens te versterken.

Het was echter geen “normale” avond, er zou gevoetbald worden. Dit is dan te zien op grote schermen. Ik weet van de Chef van Minchen dat dat nogal duur is, in Duitsland worden daar serieuze bedragen voor gevraagd door Sky (Zoiets als Fox bij ons) Denk aan duizenden Euri’s per maand!

De wedstrijd waar het om ging was Liverpool – Doofmund. De meeste Duitsers die voor andere clubs dan Doofmund zijn hebben in Europees verband natuurlijk ineens wel een voorkeur voor het gele tuig uit Lüdenscheid Nord. Maar ik niet. Sowieso vind ik Liverpool zo ongeveer de beste Engelse club, helemaal na de beroemde CL Finale tegen AC Milan waar ze bij rust 3:0 achter stonden maar die ze toch nog wonnen. En Doofmund staat bij mij maar een plek boven het laagste van het laagste dat het universum heeft voortgebracht: Bayern München.

Ik had ook over deze wedstrijd een merkwaardig goed gevoel en ik wou hem zeer graag zien. (Jaja, hoor ik de lezer zeggen: dat is makkelijk achteraf… Vraag het maar aan Jannie en anderen ik heb iedereen gezegd: ga kijken, dit wordt er een)

Het aardige aan deze wedstrijd was ook dat de coach van Liverpool, Jürgen Klopp, ook wel Kloppo genoemd, vroeger de succesvolle coach van Doofmund was. dat werd aardig gevierd. Zoals vele clubs hebben ook de geel-zwarten het lijflied van Liverpool gejat en zingen dat ook, het onnavolgbare “You’ll bever walk alone”. Dat lied (in de uitvoering van Garry & the Pacemakers, is eigenlijk van Liverpool. Maar het wordt overal gezongen, zelfs bij ons in de Fankneipe. Nou ja, zolang ze geen Helene Fischer spelen vind ik het best.

Minchen heeft 2 hoofd barkeepers die zich per week afwisselen, de ene week is Mickey (Duitser maar met Ierse roots), de andere week Mark (half mens, half Schot). Eigenlijk moest Mark werken, maar die is fanatiek Liverpool fan, dus hij had geruild met Mickey. En hij had mij meermaals gevraagd of ik er bij zou zijn. 

Dat was ik. De arme Markus moest mee, of hij wou of niet… Hij houdt niet zo van voetbal maar hij vond het wel OK. Dus na het eten van een Hamburger en wat Bruschetta gingen we in de rokers afdeling voor het grote scherm zitten om de wedstrijd te bekijken.

Mark stelde me voor aan de anderen van zijn tafel, die allemaal verdacht geel zagen… Om de stemming er een beetje in te krijgen liet ik mijn telefoon zien (Met een Schalke 04 hoesje) Dat werkte.. Toen ze ook nog doorkregen dat ik geen Duitser was, was de boot helemaal aan. Ik was gelijk het mikpunt van spot en beledigingen. En ik beledigde vrolijk terug, ik ben wel wat gewend, als Schalke en Feyenoord fan.

Maar de wedstrijd was koud begonnen of het gele geteisem had er al 2 in liggen en de wedstrijd leek gespeeld. Liverpool moest 3 keer scoren en dat leek teveel van het goede. Eerlijk gezegd vielen de goals wel erg makkelijk. Als een warm mes door de boter is de uitdrukking… We verloren toch de moed niet en verhoogden alleen het biertempo iets om bij een eventueel verlies niet teveel mee te hoeven krijgen… Ook werd er af en toe een ronde kleine glaasjes met wisselende inhoud verdeeld.

De eerste helft verliep verder zonder goals en de “Zecken” werden luidruchtiger. We waren blij dat we in de tweede helft een goal maakten. Helaas was de vreugde van korte duur, die vervelende Reus maakte na krap 10 minuten de 1:3 en we zaten weer op een achterstand van 3 goals met nog een krap half uurtje te spelen.

De Doofmunders lachten ons uit en werden zelfs ietwat vervelend toen gelukkig de 2:3 viel. Toen werden ze tam en ietwat onzeker. Wij hadden weer praatjes voor tien, zeker toen de gelijkmaker erin ging. 

Toen in de blessuretijd de winnende goal gemaakt werd door Lovren braken Mark en ik de boel af. Wat een wedstrijd. Na het eindsignaal werd het sneller leeg dan een iPhone bij het surfen in een slecht netwerk…

Voor twee overgebleven Geel-Zwarten moest de Stichting Korrelatie er aan te pas komen…. Ik heb een hekel aan Doofmund maar als een tegenstander op de grond ligt dan hou je op met trappen. Deze hier was ontroostbaar aan het huilen en hij begreep de wereld niet meer.

Ik heb ze getroost en een biertje gehaald voor ze. Zo hoort dat. het was een fantastische avond. Ik hoop dat mijn Schalker gekeken hebben en ervan geleerd hebben hoe je een wedstrijd kunt winnen door eenvoudigweg NIET OP TE GEVEN!!

Walter