19:04 Stilte

Ook de Bundesliga is een commercieel gebeuren, er zijn dus wedstrijden op 3 dagen in het weekend om de diverse zenders en hun sponsoren tevreden te houden.

Dus was de “Kraker” tegen Bayern gepland op zondagavond. En Blau und Weiss Enschede zou BWE niet zijn als er niet een bus stijf vol met fans op weg zou gaan.

Verzamelen was, zoals gebruikelijk, bij de “Doedelzak”, alleen iets later dan op zaterdag. De wedstrijd begint namelijk pas om half zes. Wij zijn altijd ruim op tijd. Dan kunnen we rustig de kaartjes kopen, en even “inbieren”. Dat is het leuk van wedstrijden in Duitsland. De reis inclusief een kaartje kosten minder dan een kaartje in de Kuip of de AAARRRREEENNNAAA. Dan hou je geld over voor een biertje.

Iets voor 12 uur kwam de bus, bestuurd door vaste chauffeur Leo, aangereden en konden we onze plekjes in de bus gaan innemen.

Al snel glijden de eerste biertjes erin en de stemming begint er al goed in te komen na de obligate toespraak van de voorzitter. Hij vertelde dat er een actie zou zijn. Vanwege het beroerde spel van de laatste weken (Hoezo nieuws?) zou er de eerste 19 minuten en 4 seconden gezwegen worden (Even voor de niet-kenners: 19:04, het oprichtingsjaar van Schalke, vandaar de ’04)

Een ludiek plan, beter dan de boel afbreken wat in Nederland al gauw gebruikelijk is als de meute aan het muiten slaat.

De reis is zeer afwisselend want er is steeds iets te doen, of een nieuw biertje halen, of meedoen aan de verloting, dan weer een plas-pauze met hapjes.

De lootjesverkoop werd, als vanouds, aangeslingerd door Marieke die weer voor een goede omzet voor de clubkas zorgde. Het zal in het niet vallen bij de bier omzet maar dat geeft niets.

Een van de leden had gezorgd voor wat bakken met kaas en worst die men zich goed liet smaken. Voor we er erg in hadden kwamen we aan bij de Fankneipe. Na de gebruikelijke worsteling om de DJ te bereiken (Als haringen in een ton staan ze gepakt maar er valt geen onvertogen woord)

Zodra Ludi ons in de smiezen krijgt klinkt als snel het “Eenmaal zullen wij de kampioenen zijn”, wat natuurlijk uit volle borst wordt meegebruld door de meute.

Na wat liederen en nog wat smeermiddel voor de keel wordt het tijd om naar de Imbiss te gaan. daar gooien we er snel een Döner in (Döner macht Schöner, zoals de Duitsers zeggen) want we willen niet te laat terug bij de bus zijn.

Blijkbaar wordt er aardig wat genuttigd tijdens dit korte verblijf in de Fankneipe want als we weer wegrijden zit iedereen opeens klem in de bus. Een merkwaardig fenomeen dat zich telkens weer voordoet.

Als we de parkeerplaats bij de Arena Auf Schalke opdraaien merken we dat het hier om een echte wedstrijd gaat en niet om een oefenduelletje. De parkeerplaats staat afgeladen vol met, niet alleen maar, Schalke bussen. Ook de tegenstander heeft aardig wat bussen bij zich. Het blijft een feit dat als je vaak kampioen wordt, je automatisch meer fans hebt. Veel mensen die zich voor voetbal gaan interesseren kijken op de ranglijst en zijn dan voor de nummer 1.  Erg maar het is niet anders. In Nederland is dat de reden dat PSV zoveel supporters door het hele land heeft. Dat maakt het natuurlijk des te leuker dat Schalke zoveel fans heeft. Ik was zelf nog niet geboren toen ze voor het laatst kampioen waren.

Tussen de duizenden andere Knappen lopen we langzaam naar het stadion. We hebben, natuurlijk, staanplaatsen voor de Nordkurve. Ik zou, persoonlijk, VIP kaarten met diner, gratis zuipen opgehaald en gebracht worden met een luxe Limo en leren stoelen altijd ruilen voor staanplaatsen op de Nordkurve. Zelfs in de regen in het aloude Parkstadion.

Wij komen al jaren op de Nordkurve dus de mensen kennen ons, er is altijd een plekje vrij. Het is altijd alsof er een reünie gaande is. Er is eigenlijk altijd te weinig tijd totdat de wedstrijd begint. Iemand had al bie gehaald dus we konden (even afgezien van schrijver dezes die vandaag Bob is) verder gaan met doorsmeren. De BOB (Bewust Onbeschonken Bestuurder) kwam wel even in de verleiding om als Bert (Bezopen En Rijdt Toch) verder te gaan maar hij beheerste zich.

Die begon in een bijna onwerkelijke sfeer. Normaal hoor je alleen het eigen vak. De “Donnerhalle” zorgt er met zijn prima akoestiek voor dat het geluid er werkelijk uitknalt. Maar nu even niet. Zelfs de Bayern fans zijn in de Nordkurve duidelijk te horen. We zijn normaal natuurlijk blij als er een goal valt maar nu was er merkbaar meer ontlading omdat we eindelijk herrie konden maken. Maar na de afkondiging “Und der neue Spielstand ist Schalke…. EINS, Bayern….. NUL, Torschütze Peter,….. LÖVENKRANDS, Danke,…. BITTE. En toen werd het weer rustig.

Vlak voor het verstrijken van de 19:04 zwol het geluid langzaam aan om bij ongeveer 19 minuten precies tot een middelgrote orkaan sterkte toe te nemen. We konden om 19:06 naadloos overgaan in het juichen voor de 2:0, bedenk het maar. Dat bedenk je niet, dat gebeurt gewoon. Geweldig en legendarisch.

Helaas konden we deze mooie voorsprong niet vasthouden tot de 90 minuten. Ja, helaas, wedstrijden zoals deze zouden eigenlijk na 19:04 moeten worden afgefloten. Het tuig uit München maakte kort voor de thee snel even de 2:1 en kort na de pauze de 2:2 door landverrader Nr. 1: Roy Makaay. Toen namen ze geen risico meer en dit was dan ook de eindstand. Vooraf hadden we er natuurlijk voor getekend maar we hadden nu toch een licht katertje want er had meer ingezeten.

De menigte die het stadion verliet was dan ook behoorlijk rustig. We versterkten de innerlijke mens nog even met een snelle hap waarvan de ingrediënten op geen enkele voedselschijf voorkomen.

Vreemd genoeg had de sfeer in de bus totaal niet geleden onder de niet zo geweldige uitslag. Er werd weer volop gezongen en toen bij een plaspauze ook nog een bus met Bayern fans stopte konden we onze lol niet meer op. Het waren allemaal Duitsers die gelukkig ons lied over het oudste beroep der wereld wat de moeder van Roy Makaay uit zou voeren niet echt begrepen.

Wij zagen er de lol wel van in en de stemming bleef meer dan OK tijdens het afpilsen. Om een uur of half tien hadden we de doedelzak weer bereikt en namen we afscheid van iedereen. Een fantastisch voetbalfeest waar alle Nederlandse voetbalclubs een voorbeeld aan kunnen nemen.