BVB H***sohne

Schalke04 – Doofmund

Een van de jaarlijkse hoogtepunten is de wedstrijd tegen de gehate geel-zwarten, Doofmund, Luedenscheidt Nord, Gelb-Schwarze Scheisse en hoe we ze ook noemen.

Ik mag het eigenlijk niet zeggen maar persoonlijk interesseren ze me niet zo. Zeker niet sinds onze geliefde Bert van Marwijk er trainer is (Voor zolang het nog duurt…) Ik heb zelf veel meer (dus behoorlijk) de pest aan Bayern. Dat is natuurlijk het gevolg van de traumatische ervaring op de beroemde mei-dag in het Park-Stadion in 2001. Op die zonnige dag was ondanks het mooie weer het gras in het Parkstadion nat van de tranen. Meister der Herzen, leuk maar je koopt er niets voor.

Maar het blijft natuurlijk leuk om een tegenstander te jennen en dat lukte vandaag nog beter dan anders.

Eerst moesten we er nog heen en dat ging weer op de vertrouwde wijze, Wij verzamelden ons bij Jan thuis, drukke boel met maar liefst 7 personen, om vervolgens met 2 auto’s richting café “de Doedelzak” te rijden.

Daar stond de bus van Leo alweer klaar, de firma “Paul Kuerten” was “puenktlich” zoals gebruikelijk in Duitsland.

Eerst moesten de kaarten worden afgehaald en alvast een vers biertje gedronken om de inwendige mens te versterken.

De gebruikelijke crew kwam langzaam binnendruppelen, allemaal blauw-wit uitgedost. Wat altijd opvalt is dat zelfs hier, midden in het Twente-land, alle Blau und Weiss is! Je ziet de meest maffe uitingen van Schalke04 liefde. In de “Arena Auf Schalke” zie je ook geweldige creaties maar daar doen wij zeker niet voor onder!

Eenmaal in de bus moesten we een klein omweggetje maken, Erwin moest zelf voetballen (een helftje maar, watje) dus die moesten we fris gedoucht ophalen bij het voetbalveld. Maar toen gingen we op weg, over de B54 (Die is al jaren klaar maar de chauffeurs van Paul Kuerten hebben hem onlangs pas ontdekt…) en dan de A31 op.

Wij kregen daar niet veel meer van mee omdat we te druk waren met lootjes kopen, verloten, lootjes weggooien, bier halen, bier drinken en weer nieuw bier halen. Vermoeiend werk. Ik bleek een fles wijn gewonnen te hebben. Ik heb wel eens eerder iets gewonnen (De fameuze Polaroid CD) maar die is op een of andere duistere wijze verdwenen in de bus. Ik vermoed dat dezelfde CD iedere keer opnieuw verloot word…

Toen was het alweer tijd voor de eerste van de 2 plas-pauzes. Jaja, als er wat bier in gaat moeten we wel vaker. Ik rijd wel eens uit zuid-Duitsland zonder pauze helemaal naar Nederland maar dan drink ik alleen water en dan nog kleine slokjes.

Bij de 2e pauze (Al op de A2) kwam er iemand met een doos vol dooie vissen en dito uitjes. Dat lieten we ons smaken. Iets verderop stond een mooie Audi met een vreselijk nummerbord (Uit Muenchen) Maar in de auto hing een Schalke Shawl. Hmmm, merkwaardig. Een wat ouder heer, keurig in pak met stropdas kwam op ons af. Hij bleek een echte Schalke-fan te zijn. Kwam met het vliegtuig uit Regensburg naar Duesseldorf, had een auto gehuurd (vandaar de M van Muenchen, veel huurauto’s hebben een kenteken uit die stad) en was op weg naar het stadion. We hebben hem voorzien vaan een haring met uitjes en hem geleerd hoe je zoiets hoort te eten. Hij vond het geweldig.

Dan snel op weg voor de laatste (mini-)etappe: Op naar de Fan-Kneipe.

Daar was het feest al in volle gang en zodra Ludi ons in de gaten kreeg brulde het “Twente Enschede Ole Ole” uit de speakers. We brulden vrolijk mee om na een uur half schor en half doof nog even de Griek “Corfu” te bezoeken om de maag ook met vaste bestanddelen te vullen.

Zoals altijd in Duitsland is het eten bij een Griekse Imbiss zeer smakelijk en niet duur. Hier krijg je voor 5 Euro een heerlijke bak vlees, sla (Toedeledokie) en saus. Een flesje bier erbij en je bent voor de eerstkomende uren vol.

Het laatste stuk naar het stadion (inclusief toch nog een plaspauze voor dat kleine rotstukkie) verliep snel, maar de parkeerplaats was compleet afgeladen. Er was bijna geen plek meer maar onze chauffeur liet even zien dat hij waarschijnlijk een paar miljoen kilometer ervaring heeft met bussen en drukt het gevaarte in een nauw gaatje waar menigeen zijn Kadett nog niet in had gekregen.

Een staande ovatie schalde door de bus en de parkeerplaats toen we snel uitstapten.

Bij de ingang staat altijd file, er gebeurt in het stadion zo goed als niets, de sociale controle is hier nog in orde, maar ze kijken toch bij iedereen wat je probeert het stadion in te nemen.

Dat is bij mij altijd leuk, ik heb altijd een kistje sigaren bij me en dat moet natuurlijk nader bestudeerd worden. Er zijn vele ingangen en als je door het tourniquet bent (dat gaat door de barcode van je kaartje voor de lezer te houden) word je een voor een door een metaaldetector geleid en gefouilleerd. De sport is om in een rij terecht te komen die door een (hopelijk leuke) vrouw wordt behandeld. Als het lukt wacht meestal een teleurstelling, de vrouwen weigeren meestal en wachten op een mannelijke collega. Platte humor maar wel leuk.

Als we erin zijn moeten we nog een halfje rond het stadion om bij vak N4 te komen, daar gaan we naar binnen.

De vaste crew wacht ons al op (We bellen natuurlijk van te voren even op zodat er ruimte is…) en al gauw staan we bij Chris en consorten een biertje weg te happen. Ik ben dit keer geen Bob, dus we kunnen vrolijk door blijven drinken (niet echt natuurlijk, ik moet morgen werken, dus ik doe het toch rustig aan)

Na de gebruikelijke liederen begint eindelijk de wedstrijd en het is er een. Een echte. Zo’n wedstrijd die je gezien moet hebben. Schalke speelt geweldig, snel spel met prachtige aanvallen. Inzet, spelvreugde alles was OK. En dat betaald zich dik uit. Dortmund kreeg weliswaar als eerste de beste kans maar toen scoorde Schalke en was het gebeurd. Dortmund werd weggespeeld en de 2:0 bij rust was eigenlijk geflatteerd. Toen na de pauze gelijk de 3:0 op het bord kwam was het feest op de Nordkurve al in volle gang. De uiteindelijke 3:1 kon daar niets meer aan veranderen. Het zal Bert van Marwijk zijn kop wel kosten, dat is jammer voor hem, maar wij waren echt super-gelukkig. Als Schalke Fan wordt je al niet echt verwend, de laatste jaren was het of verliezen en als we dan gelijk speelden of wonnen dan in ieder geval met dramatisch slecht spel. Maar dit leek erop, zo hoort het.

De spelers vonden dat ook en wilden ons dat duidelijk maken, dat deden ze door na de wedstrijd gezamenlijk met een groot spandoek: “Wir sind Schalker mit Leidenschaft!” naar de Nordkurve te lopen. Dit was het antwoord op onze protestactie tijdens de wedstrijd tegen Bayern.

Maar het lied van de dag was natuurlijk “Keine Fahne, Keine Punkte BVB!”. Dit verwees naar de vlag die was gejat uit hun stadion. Die hing, best wel hoog, boven hun (Eigenlijk best wel imposante…) tribune en was door een paar onverlaten meegenomen. Ze beschuldigden er Schalke van, maar het ding is nog steeds niet opgedoken.

Dat werd natuurlijk zeer gewaardeerd. We druppelden langzaam richting de bus die nu wel erg klem stond zodat we geruime tijd dieseldamp in konden ademen op de parkeerplaats. Na een lange wachttijd mochten we de parkeerplaats af en konden we de thuisreis aanvaarden.

Ook nu was de stemming opperbest vooral toen duidelijk werd dat 3:1 een populaire uitslag was die dag. Twente had met 3:1 gewonnen net als Feyenoord. Wat wil een mens nog meer.