Nagelbijten

Na vorige week begint het kriebelen in de buik als het weekend nadert echt vorm aan te nemen. We staan 3 punten voor en ook ons doelsaldo begint in de buurt van dat van Werder Bremen te komen.

Dus toen ik een telefoontje van Jan Scholten kreeg dat hij nog een kaartje voor me had voor de pot tegen Hertha moest ik niet echt lang nadenken. Dus zaterdagmorgen ging het weer richting Rijssensestraat om daar bij Jan alvast een bak koffie te drinken. Dan per auto naar “De Doedelzak” in Enschede om daar te verzamelen voor de busreis.

Bij binnenkomst is de harde kern er altijd al. Je zou bijna denken dat ze daar wonen. Aan de bestuurstafel worden daar de felbegeerde kaarten verdeeld over de gelukkigen. Zeker de laatste weken is alles stijf uitverkocht, onze Duitse vrienden vragen zich al af hoe wij toch aan kaarten komen. Het blijft zelfs voor de harde Schalke kern onbegrijpelijk dat er Nederlanders zijn die in vuur en vlam staan voor Blau und Weiss.

Als het voor de gemiddelde Duitser nogal duister is hoe Nederlanders zo “Auf Schalke stehen”, voor niet ingewijde mede-Nederlanders is het een compleet raadsel. Wij moeten bijna overal uitleggen wat er nou aan is om je in Koenigsblau te steken en dan een zaterdag richting Gelsenkirchen te gaan. Als eerste is er natuurlijk nog veel oud zeer tussen Nederland en Duitsland. Wij zijn daar al lang overheen maar er zijn altijd nog stijfkoppen die het verleden niet kunnen verwerken. Of het dan over ’40-’45 of over ’74 gaat doet er niet zo toe. Belachelijk natuurlijk. Het eerste is echt lang geleden en alhoewel we die vreselijke tijd niet moeten vergeten is het een beetje kort door de bocht om daar de veelal ver na de oorlog geboren Duitsers nog mee te confronteren.

Dan zijn er nog die, die vinden dat de Bundesliga zich niet kan meten met de PTT Telecompetitie of hoe het tegenwoordig ook heet. (Ik kijk niet naar Talpa) Nou dat is een zo mogelijk nog grotere vergissing. De Bundesliga is jaar in jaar uit ongemeend spannend. Zeer vaak wordt op de laatste dag beslist wie er kampioen wordt (Daar kunnen wij helaas over meepraten) en geregeld gaat het dan zelfs om meer dan een club. Neem dit seizoen, er hebben al 7 clubs op de eerste plaats gestaan, het verschil tussen degraderen en UEFA Cup spelen is na 22 wedstrijden 8 punten en je weet echt niet wie welke pot dan ook zal gaan winnen. Vergelijk dat maar eens met onze Mickey Mouse competitie waar PSV vanaf dag 1 op de eerste plaats staat en gewoon kampioen wordt. Het is dat Feyenoord het spoor echt bijster is en dat AZ in opkomst is, anders was het nog steeds zoals het al 40 jaar is.

Voeg dan toe dat je voor een heel redelijk bedrag een kaartje kunt kopen, er nooit rottigheid is en de stemming altijd ronduit fantastisch is en je begint het te begrijpen.

Maar Schalke heeft toch iets wat niet echt uit te leggen is. Wij hebben echt vreselijke wedstrijden meegemaakt, 0:0 en geen kans gezien laat staan iets wat je combinatievoetbal kunt noemen. Heen en weer geschuif op het middelveld. En dat in een niet overdekt Parkstadion bij 0ºC, stromende regen en harde wind. En dat is toch ook leuk. Iedereen die we een keer meenemen zeurt daarna iedere keer als we gaan of we een kaartje hebben. Schalke heeft iets magisch.

Dat vinden wij niet alleen, dat vindt iedereen die hier zaterdagmorgen in Blau und Weiss gehesen de Doedelzak binnenkomt.

De dag verloopt als alle andere “Schalker Tage”, de bus komt, we stappen in en we beginnen bier te drinken. Alleen voor medicinale doeleinden natuurlijk. De zenuwen moeten in bedwang gehouden worden. En dat de zenuwen er zijn blijkt aan de combinatie van zwijgende en veel te druk pratende mensen.

We hadden een andere chauffeur. Deze hadden we ook al eens gehad maar het is niet onze vaste driver. Geen probleem, hij wist ook waar het stadion was. De plaspauze was op een vreemde plek maar ze hadden daar ook bomen. En hapjes. Onze C1000 bezitter Robert trakteerde weer op kaas en worst. Dat ging er in als …. kaas en worst. Bij aankomst gingen we weer de Schalke Kneipe in om eerst met andere fans wat te zingen en te drinken.

Schalke heeft sinds kort een nieuwe sponsor, het zal de meesten niet zijn ontgaan. Het is Gazprom, een Russisch gasbedrijf. Ze sponsoren ook Zenith Sint Petersburg (De club van Dick Advocaat) en dus waren er van die club een paar Russen aanwezig. Die dronken niet alleen bier maar ook nog Wodka. Ik heb wat foto’s genomen en ik kreeg prompt Wodka aangeboden. Ik heb vriendelijk doch dringend geweigerd, ik wou nog iets meekrijgen van het voetbal….

In de kroeg was het een heel klein beetje rustiger dan bij de wedstrijden tegen Bayern en Doofmund. Maar toch nog druk genoeg en stemming was er ook. Maar we hebben een vast patroon en moeten dus ook nog wat vast voedsel tot ons nemen naast de vele vloeibare snacks. En dus gaan we tegen een uur richting de Griek. Om aldaar een heftige Gyros met Pommes weg te werken. Heerlijk, ze hebben zelfs echt mayonaise daar.

Om 2 uur is het verzamelen bij de bus en taaien we af. Na nog een korte plaspauze, dit keer tot ongenoegen van enige passanten.

Bij het stadion bleek het drukker dan normaal en moesten we dus naar een andere parkeerplek. Daarvoor moeten we eerst een ronde om het stadion draaien maar eigenlijk is die plek helemaal niet slecht, het is iets dichterbij en je bent sneller weg naderhand.

Vanuit de bus moeten we nog een paar honderd meter open en dan door de toegangspoort, langs de wapencontrole, langs de WC’s naar vak N4 waar we altijd staan. Chris was al ingelicht over onze komst dus was er plek.

Ook binnen kon je voelen dat er spanning heerste. Het gevoel om bovenaan te staan is goed maar, alhoewel niemand er over praat, kun je merken dat iedereen die vreselijke mei-dag op zijn of haar netvlies heeft staan. Dat nooit weer. Dan maar 3 weken voor het einde vast op plek 2 maar nooit meer, nooit meer “Meister der Herzen”. Dat is te erg.

En vandaag staat er natuurlijk nog meer op het programma, onze naaste concurrent Bremen speelt tegen de daaropvolgende concurrent Stuttgart. Wij hopen op een gelijkspelletje en op een winst van Schalke.

Eindelijk begint de wedstrijd en zien we een sterk spelend Schalke zich stuk lopen tegen een zeer goed verdedigend Hertha. En blijft het 0:0. Tot diep in de tweede helft lopen onze blau-weissen zich stuk op de Berlijnse muur. Totdat eindelijk Kuranyi een gaatje vind en ons na ruim een uur op 1:0 zet. Hertha krijgt nog een kansje maar gelukkig maken we vrij snel 2:0. Onderwijl komen van de “Ergebnisdienst” de uitslagen binnen van de andere wedstrijden en zien we dat Stuttgart Bremen aan het wegvagen is. 4:1 wordt het en we staan ineens op 6 punten van nummer 2! Spitzenreiter, Spitzenreiter S04!! klinkt het nog lang nadat de wedstrijd beeindigd is.

De thuisreis is dan ook best uit te houden, het voelt goed aan om bovenaan te staan. Maar toch…. de Moeder van alle Trauma’s blijft als een donkere wolk op de achtergrond hangen. Nog 13 finales en dan zijn we er.