Back to the Future – Dag 1 –
Na veel planningswijzigingen was het eindelijk zover: „Back to the Future“! We hadden tijdens het WST Event in juli al gesproken over de SM-club Meeting in Zweden maar er waren veel afspraken tussendoor dus het mag een wonder heten dat we het voor elkaar hebben gekregen om te gaan. Met dank aan IS (of de PKK, dat is me niet helemaal duidelijk) die er voor gezorgd hebben dat mijn Training in Turkije niet doorging.
We zouden eerst woensdag weggaan en dan vanuit Duitsland met de boot naar Zweden en daar op verschillende plekken overnachten. Maar Clemens werkt bij een Limburgs bedrijf waar het moederbedrijf (DEIF) van in Denemarken staat. En het leek ze daar handig dat hij de gelegenheid zou waarnemen om daar langs te gaan. Die wisten niet dat ik er ook bij was dus er moest nogal wat geregeld worden. Nadat alle losse eindjes („o.a. „ik“) dan ook waren geregeld zouden we dus eerst in Skive langsgaan. Clemens zou ‚s morgens om 7 uur wegrijden uit Bussum naar Hellendoorn, mij oppikken en dan samen verder door Duitsland naar Skive in Denemarken. Achteraf gezien in totaal zo’n 900 kilometer, best een pittige rit in een 42 (!!) jaar oude auto.
Dat van 7 uur wegrijden bleek een gerucht. De Maasman was zijn jas vergeten dus die kon gelijk bij Hoevelaken 3x linksaf… Niet helemaal duidelijk waarom hij dat deed, een jas is volkomen overbodig.
Dat moet ik even uitleggen. Ik ben al vaker op pad geweest met Maas, we hebben een traditie dat we gewoon strak mooi weer hebben. Ook al zegt het weerbericht anders, ook al gaan we eind december, ook al gaan we naar Seattle: wij hebben zon. Dat gelooft niemand, maar kijk de foto’s maar na, wij hebben ALTIJD mooi weer! Op de „Turn back the Cløck“ tocht in oktober hebben we gewoon strak in een Zwøds meer gezwommen (Wat naderhand de zee bleek te zijn toen we de eerste slok zout water binnenkregen) Normaal vriest op die datum je zwembroek vast Maar wij hadden mooi weer. In Frankrijk waar we met Erik Peet waren, stormde en hagelde het op de heenweg, tenten en caravans waren weggewaaid van de camping waar we heen gingen: zodra we aankwamen scheen de zon. De weersverwachting voor Bretagne was zo slecht dat iedereen ons voor gek verklaarde dat we überhaupt gingen. Eigenwijs als we zijn gingen we toch… en we werden lekker bruin.
Waarom heet deze tocht „Back to the Future“? Meerdere redenen, ten eerste is het bijna zo ver: „Marty McFly day“ is op 21 oktober 2015. Voor de niet kenners: (ga je schamen!!) In de film „Back to the Future II“ reist Marty McFly met de DeLorean van „Doc“ Brown van 1985 naar 21 oktober 2015. Vandaar. Een andere reden is dat Maas en ik wel vaker naar Zweden zijn geweest met een SM naar een meeting van de SM-club (pun intended…) de eerste keer dat we dat deden in 2003 hebben we met veel moeite en veel high-tech een blog bijgehouden die veel gelezen is (en nog steeds wordt) Omdat de wereld sinds 2003 nogal veranderd is wilden we dat als motto voor deze tocht nemen.
Wat is er allemaal veranderd? Nou… eigenlijk te veel om op te noemen. Het meest in het oog springend is natuurlijk de smartphone. Die hadden we toen nog niet. Ik was toen zelf de trotse bezitter van een Nokia 6310, de beste mobiele telefoon die er ooit geweest is. Laat een iPhone vallen op de stenen vloer en hij is stuk. Laat een Nokia 6310 vallen en hij doet het nog gewoon, er zit alleen een barst in de stenen vloer. En dan de batterij… Zelfs mijn iPhone 6plus die voor 95% uit batterij bestaat houdt het maar net een dag vol (OK, OK ik ben groot gebruiker) Mijn Nokia met gemak 14 dagen. Niet alles is vooruitgang…
Het internet was in 2003 weliswaar aanwezig maar nog moeilijk bereikbaar. Ik had thuis een ISDN flatrate met 2x64kb/s en dat was nogal duur. Tegenwoordig hebben wij in Hellendoorn glasvezel met 500mb/s up en down. een klein verschilletje. Ook Maas heeft glas thuis. Onderweg was het nog erger. De Nokia kon ik toen als modem gebruiken met GPRS. meestal was dat een 20kb/s verbinding. genoeg voor eenvoudige text berichten. In het buitenland (lees de BLOG maar) was zoiets onmogelijk of onbetaalbaar. WiFi spots waren zeldzamer dan Nederlandse doelpunten in een wedstrijd van Oranje. We hebben er vorige keer honderden kilometers voor omgereden. Nu in 2015 kun je op bijna elke straathoek een (gratis!!) WiFi verbinding krijgen, het lijkt wel of ze echt alle elanden met WiFi (in het Duits: W-Lan) hebben uitgerust. (Lees: de W-land). Voor mijn telefoon heb ik een Europa Flatrate van t-mobile. 10GB en alles in mijn abo. (Die niet echt goedkoop is maar voor wat ik doe is het prima!) In 2003 heb ik het een keer voor elkaar gekregen een telefoonrekening van €1100,- in een maand te krijgen. Dat zal nu niet meer gebeuren, ik betaal per jaar minder nu…. en dan krijg ik ook nog ieder jaar een nieuwe iPhone nagesmeten. Die je dus snel moet opvangen anders is ie stuk….
De computers zijn ook nogal veranderd. De Maasman had toen zijn mooie witte MacBook met een G3 processor. Ik had een Dell met Windhoos XP met een Pentium 2 als ik me niet vergis. 512MB geheugen en een 20GB schijf. Maas heeft nu een MacBook Air en van het werk een Dell. Ik heb alleen mijn MacBookPro bij me. Intel quad Core i7 met 16GB en 512GB SSD.
Fotograferen doen we tegenwoordig met iPhones. De Maasman heeft een spiegelreflex bij zich voor het mooie werk (Ik heb mijn Nikon maar thuisgelaten) en hij heeft een kleine 30x optische zoom Panasonic. Wat bij de camera’s vooral opvalt is hoe snel ze aangaan en hoelang ze het doen met een klein batterijtje. Dat was in 2003 anders. Als je een foto wilde maken van iets onderweg zonder een pauze van een half uur moest je dat heel zorgvuldig plannen. De camera aan laten staan was geen optie, na een kwartiertje was ie onherroepelijk leeg, aanzetten op het moment dat je een foto wilde maken ging ook niet, starten duurde meer dan een minuut.
De auto is dezelfde. De mooie Diva. Ze rijdt nog steeds fantastisch. Ze maakt wat veel geluid, dat is op den duur vermoeiend maar qua comfort doet ze niet onder voor een moderne auto. Wij hebben als 2e auto een 3 jaar oude Kia, die veert echt een stuk minder dan de Diva. Ik heb laatst een bijna nieuwe Polo als huurwagen gehad, daar klappert je gebit er uit als je over een slechte weg rijdt. De Diva stoort zich niet aan slechte wegen, ze glijdt er overheen. Ik had zelf in 2003 een A-Klasse, die echt stuiterde. Maas had ook nog een DS (Die heeft ie vorig jaar verkocht) en volgens mij had ie toen net een Smart. Je kent ze wel, van die rolschaatsen.
Navigeren doen we nu met een Garmin Nüvi van Maas (met kaarten die volgens mij uit de tijd van de vorige Zweden tocht stammen…) en met mijn iPhone. Dat is wel een wat anders dan de Garmin van Paul die we vorige keer meehadden. Luxe aanwijzingen, zelfs de verkeersborden zijn afgebeeld, je kunt het echt niet meer fout doen. Totdat de batterij leeg is en blijkt dat ik ook wat vergeten ben: de auto oplader van mijn iFeun… Toen moesten we stukken navigeren met zogenaamd de landkaarten. Voor de jongeren onder ons, dat zijn een soort vastgelopen iPads, het beeldscherm blijft altijd op hetzelfde beeld staan. Erg onhandig, tenzij er precies staat wat je nodig hebt, op een landkaart is dat zo.
Vanuit Hellendoorn wilden we niet over de A1/A30/A1, dat hebben we vaker gereden en die is niet echt mooi en bovendien nogal druk. We zijn via Ommen, Hardenberg, Coevorden en Emmen gereden. leuke weg, dwars door mooi Overijssel. Je zou haast zeggen die natuur _moet_ er al geweest zijn want zoiets leg je niet even in korte tijd aan…
In Nederland kwamen we de eerste enthousiastelingen al tegen. Een Duitse motorrijdert kwam met opgestoken duim voorbij en meerdere mensen die ons inhaalden bleven naast de auto rijden om te kijken of zelfs foto’s te maken. (Jaja, dat kan tegenwoordig) Opvallend is dat veelal mannen naar de auto kijken en zelfs BMW proleten vol respect ruim om de Diva heenrijden. Vrouwen nemen op een of andere manier niet eens waar dat er iets bijzonders rijdt en snijden je gewoon af op de snelweg alsof je in een gewone k.. Polo rijdt. Niet alle mannen/vrouwen gedragen zich zo, maar een opvallende meerderheid. Maar goed. Als wij thuis nieuwe planten voor het raam hebben valt mij dat ook niet op als ik thuis kom. Kwestie van prioriteit vrees ik.
Na een behoorlijk stuk rijden kwam er in de buurt van Bremen een eind aan de Duitse Landstrasse. Daar kwamen we op de A1 en ging de neus van de Diva (Ze is ruim 5 meter lang en gevoelsmatig zou je zeggen dat ruim de helft motorkap is) richting noord. En werd het tijd voor een kleine pauze. Jannie had voor de proviand gezorgd en zoals gebruikelijk was dat prima in orde! Broodjes met Kaas, Kaas, Tomaat en Ei en eiersalade, dikke plakken ontbijtkoek met boter en natuurlijk de niet te vermijden Twentse Krentenwegge zorgden ervoor dat we deze week weer niet afvallen.
Voor ons was het wel duidelijk natuurlijk maar voor de lezers zal ik het even vermelden: De zon was doorgebroken, de hemel was strak blauw. De kilometers vlogen onder de wielen door en Denemarken kwam ras naderbij. We hebben nog geprobeerd om niet door de Elbtunnel te gaan maar over de Elbe brug te rijden. Dat lukte natuurlijk niet, mede omdat er nogal wat wegwerkzaamheden waren. Die zijn er altijd bij Hamburg. In de 20 jaar dat ik daar regelmatig kom heb ik het nog nooit gezien zonder opbrekingen. We nemen ons voor om met Google Maps te kijken hoe we de brug kunnen nemen.
De Elbtunnel zorgde niet voor vertraging gelukkig. We waren daar ook midden op de dag, dat scheelt behoorlijk. Ik heb er wel eens heel wat uurtjes in de file gestaan. Nu vlogen we er fluks doorheen. Na de tunnel en Noord Hamburg verandert het landschap, het ziet er meer Deens uit. Of Denemarken ziet er meer Noord-Duits uit, dat kan ook. Ik had al een paar keer naar de tankmeter gekeken, die stond nog op ruim één derde. Ik merkte op tegen Maas dat ik ze eigenlijk best zuinig vond rijden. Dat viel tegen want volgens Maas zat er een 90 liter tank onder de auto…. Ik vond de 80 liter van mijn Benz al veel..De Diva is dus een echte Diva, ze kan drinken. Nou ja, ergens tussen de 1:9 en 1:10 (10 á 11 liter) dat gaat wel. Ze krijgt bij de laatste pomp in Duitsland een welverdiende volle tank.
De Deense grens is, zoals alle Europese binnengrenzen, nog wel te zien maar houdt je niet meer op. Je kunt gewoon doorrossen. Met het verschil dat ze in Denemarken nog geen Euro hebben, die betalen nog met Kronen. €1,- is ongeveer 7,5 Deens Kronen. Lekker handig. Ik heb thuis de voorraad vreemd geld nagekeken, ik head alleen nog 80 Zweedse kronen. Deens geld had ik niet.
We konden nu gaan inschatten hoe laat we zouden aankomen op de bestemming, dat zou zo ongeveer 18u zijn. We wilden echter nog eten dus we mailden door dat we om 20:00 aan zouden komen in het huis waar we zouden overnachten. Mailden ja.. vanuit de auto. Als iemand ons dat in 2003 gezegd had, dan hadden we minstens 100 kilometer gelachen.
In Denemarken lasten we nog een korte pauze in op een parkeerplaats aan een meertje. Even de laatste meegenomen versnaperingen naar binnen werken en we zijn klaar voor de laatste etappe. Het is verder dan we dachten. Eerlijk gezegd heeft niemand er aan gedacht om vooraf te kijken hoe ver het eigenlijk is…. Zo’n 900 kilometer blijkt en dat is best een eind.
Het bedrijf DEIF bezit een huis waar gasten kunnen blijven slapen, Maas en ik hadden daar allebei een kamer gekregen. Het ligt op 20 minuten rijden van het bedrijf. Het huis heeft internet en blijkbaar kun je er ook fast-food eten, (diepvries Pizza) maar daar hadden we niet zo’n zin in.
Maas is vaker in Denemarken geweest. Volgens hem zijn alle Denen horken, vooral in het verkeer. Hij staat natuurlijk bekend om zijn niet gekleurde visie (hij ziet alles zwart-wit…) maar een beetje gelijk moet ik hem geven. Hier worden we regelmatig zeer krap ingehaald, niet alleen door vrouwen en zelfs niet alleen door BMW rijders, Echt opvallend. Ook heb ik de indruk dat niemand de Diva een tweede blik waardig vindt. Nou weet ik dat Denen een klein vermogen betalen voor een auto, de Deense BPM is veel hoger dan die bij ons, ze betalen minimaal meer dan 2x zo veel voor hun auto als de Duitsers. Het systeem is erg complex maar ga er maar vanuit dat je onder de €50k niets bijzonders hebt. Je moet hier wel erg van je land houden als je in een Porsche Cayenne rijdt. Blijkbaar zien ze niets in zo’n „oude“ auto.
We volgen een tijd de E45 in Denemarken, dan gaan we de 18 op (staat ook zo in de beschrijving van Maas) maar die is iets te nieuw voor de Garmin Navi. Die zeurt nu dat we definitief niet op de weg zitten en of we als de gesmeerde bliksem om willen keren want: „dat kan echt niet!“. Hmm. we blijven toch stoer op de 18 rijden. Zelfs een bord met Skive negeren we. En dat is maar goed ook want het blijkt dat zelfs een klein land als Denemarken plaatsnamen dubbel gebruikt… Als we volgens de Navi in de buurt zijn van het huis zoeken we een restaurant.
Restaurants heten „kro“ in Denemarken. We vinden een mooie in „Sevel“ wat blijkbaar vlakbij ons einddoel is. De Diva wordt zorgvuldig geparkeerd op een plek waar ze veilig staat voor proleten en ander tuig dat zijn deur opensmijt zonder aandacht voor de buren. Want die heb je hier. Zowel buren als proleten. Maas had Deens en Zweeds geld mee. Het bleken echter maar 3 Kronen te zijn, daar schiet je niet veel mee op. Dus moesten we met de kaart betalen, gelukkig zaten er „Mastercard“ stickers zaten op de ruit dus… geen probleem zou je zeggen….
Na ons kwam nog een Duitse familie binnen die in aandoenlijk Engels bestelden. Het blijft vreemd dat ze in Scandinavië zo weinig Duits spreken. Engels des te meer, bijna iedereen spreekt zeer goed Engels maar Duits weigeren ze. Maar eigenlijk is het wel eerlijk zo. Iedereen moet dan een vreemde taal spreken, niemand heeft een voordeel. Moeten wij in NL ook maar eens doen…
Het eten is heerlijk in de kro, het biertje (Stark-öl) smaakt ook prima. Daar waren we wel aan toe… aan een beetje smering. Goedkoop is het niet maar aangezien ik vorige week in Zwitserland was (Waar je alleen uit eten kunt als je een tweede hypotheek op je huis afsluit) valt het nog wel mee. Het afrekenen stuit op wat problemen met de techniek…. Mijn Creditcard bracht het betaal apparaat behoorlijk op hol. De aardige dame van de kro trok in paniek de stekker eruit en laat het ding opnieuw starten. Dat bleek geen goed plan… Na 2 minuten booten met wat vage mededelingen in het scherm blijft het apparaat stom met alleen „lukket“ in beeld. „Locked“ of „geblokkeerd“ voor de niet lokalen…. Maar er bleek een andere betaalmogelijkheid waar ik niet op gerekend had. De zogenaamde „Euro“… Het stond zelfs op de rekening… Niet gezien. De koers was niet helemaal het van je maar een kniesoor die daarop let.
Toen moesten we nog een klein stukje naar het DEIF huis. De beschrijving sprak van een „zandpad“… het bleek grind maar we hadden allebei het gevoel dat we de rimboe in reden. Na een behoorlijk eind zagen we echter de wegwijzer in de vorm van een steen die in de route beschrijving stond. Opgelucht reden we het kleine pad in. Daar temidden van bos, grasland en kleine meertjes lag het prachtige DEIF huis. „Wauw“ is de correcte beschrijving.
Van binnen was het zo mogelijk nog mooier dan van buiten. Met een code opende de deur. Binnen bleek al iemand te zijn van het bedrijf. Alexander woonde in Kopenhagen wat een paar uur reizen is en was om de week in het DEIF huis. Hij sprak fantastisch engels (Had in London gewoond bleek later) en leidde ons rond in onze tijdelijke woonruimte. Het huis is van alle gemakken voorzien, zelfs internet… Volledig ingerichte keuken, zelfs met voedsel in koelkast en vriezer. WMF Koffiemachine, de enige waar Rhapsody in zit volgens mij…
We brengen onze spullen naar binnen en gaan op het ruime balkon zitten met een glaasje wijn (ook allemaal aanwezig hier….) en een sigaartje. Ik rook eigenlijk niet meer maar in deze ambiance maak ik maar een uitzondering…. Het is buiten ongelofelijk stil. Nog stiller dan op vakantie in Bayern. Na een tijdje realiseer ik me waarom. Hier hoor je geen krekels. Volgens Alexander is het te noordelijk voor krekels. Weer wat geleerd.
Als de zon helemaal onder is wordt het wel wat frisjes buiten. We gaan naar binnen, drinken de fles wijn leeg (1 fles voor 2 man, moet kunnen, ik heb het vaak genoeg omgekeerd gedaan…), kletsen we nog een tijdje met Alexander. Met de Maasman bereiden we op de kamer nog even de dag van morgen voor en dan wordt het echt tijd om te gaan slapen.
Walter's BLOG III 