Back to the Future – Dag 3 –

Zo. na een beetje slaap staan we allebei voor 6 uur op. We willen niet dat we te laat komen, we denken dat het niet zo’n vaart zal lopen maar je weet het nooit. Na een snelle douche sprinten we naar de auto, vegen de vensters schoon (Jawel, mooi weer maar het is ‚s nachts al wat kouder, dus de ramen zijn beslagen. )De Diva heeft een gigantisch raam aan de achterkant, zeer inefficient want het is zo plat dat je er toch bijna niets door ziet. We hadden besloten de bierglazen mee te nemen, het restaurant was nog niet open dus we konden ze nog niet terugbrengen. We nemen ons voor dat volgende keer te doen… Om ze niet te laten breken stoppen we ze tussen de vuile was van Maas. Daar zal niemand ze (willen) vinden…

Bij het naar buiten rijden ging Maas nogal krap langs de muur. Gisteravond was hij bij het achteruitrijden zelfs bijna tegen de muur gereden, hij remde nog net op tijd. „Dat gaat die Belg niet leuk vinden“ was de kreet van de dag.

We wisten niet waar het incheckpunt was maar dat bleek makkelijker dan gedacht, gewoon de borden met „Zweden“ volgen. Het was maar een paar honderd meter dus om exact 6:20 staan we voor depot alwaar een briefje hangt „Opent pas om 6:45“. lichte stoom komt uit onze oren. Zijn we daar zo vroeg voor opgestaan…. We checken (voor de 100ste keer) het ticket maar daar staat echt „Uiterste checkintijd: 90 minuten voor vertrek. Waarschijnlijk bedoelen ze dat je niet eerder kunt inchecken maar het staat er wel erg ongelukkig. 

Inderdaad opent het hek op 6:45 en mogen we naar binnen, we krijgen alleen een papiertje met een rijnummer erop en rijden verder tot het einde van rij 10 waar een touw de verdere weg verspert. Langzaam druppelen andere auto’s en vrachtauto’s binnen met mensen die wel weten dat je ook wel 10 minuten voor vertrek kunt aankomen… Grrr. Om 20 voor 8 mogen we het schip op nadat eerst alle vrachtwagens het schip ingegaan zijn. We krijgen gelukkig een prachtige plek, vrij aan alle kanten. Daar zijn we wel blij mee. 

We sluiten de auto af en gaan naar het bovendek om eindelijk te ontbijten, de honger slaat al stevig toe. Eerst even wat zwøds geld pinnen en dan snel koffie, jus en een lekker broodje met ei en garnalen. Betaald zonder om te rekenen, dat scheelt frustratie. De koers is €1,- voor 9,5 Zweedse Kronen. Bijvullen van de koffie kostte iets minder dan een euro, dat was zeer humaan.

Na het ontbijt restte alleen nog wachten tot we er waren. De boot was nogal stiekum weggevaren, we hadden het eigenlijk niet echt gemerkt. Het varen ging ook zeer rustig. Blijkbaar is Kapitein Parkinson met pensioen… Dat kwam goed uit, er was zelf WiFi aan boord (via satelliet. Voor de experts, dodelijk lange ping-tijden…) dus gingen we aan de slag met schrijven, in de blog harken samen met foto’s en een poging tot upload.

Er waren wel wat mensen aan boord, maar druk was het niet. Wel waren er een zootje Hipsters aan boord. Hipsters zijn (meetal jonge) mensen die nergens bij willen horen. En dus horen ze bij de Hipsters. Erg verwarrend als je erover nadenkt. Af en toe ben ik blij dat ik nu niet jong meer ben.

Toen we Zweden begonnen te naderen zijn we maar naar buiten gegaan om wat foto te maken. Na een reistijd van net effe e 3 uur naderden we de kade en gingen we naar beneden om de auto te starten en het schip weer te verlaten, dat ging allemaal behoorlijk vlot. De navigatie vond snel ons volgende reisdoel, het „Hard Rock Cafe“ in Göteborg. Ik ben een echte Hard Rock Cafe Fan, als er een is waar ik ben bezoek ik het altijd en koop altijd een T-Shirt. Meerdere eigenlijk want de jongens willen er ook een. HRC heeft een reward Programma, het toeval wilde dat ik nog een bezoek verwijderd ben van de VIP status, dus dat ging vandaag gebeuren.

We vonden snel een parkeerplek in Göteborg en daar bleek het verschil tussen Denen en Zweden. De Diva werd onmiddellijk bestorm door enthousiaste mensen die foto maakten en allerlei vragen over de auto stelden. Het parkeersysteem werkte niet echt, het wilde mijn creditcard niet hebben. We hadden gelukkig wel wat muntgeld bij ons, niet echt veel maar de inmiddels aangekomen parkwachter beloofde een oogje toe te knijpen. Kom daar maar eens om in 020. (En zelfs in 010 vrees ik) Ik had al betaald maar er bleven mensen vragen stellen en foto’s maken. Een aardige dame van zeker 60+ stond al een tijdje te wachten en vroeg toen: „Mag de kap dicht, het uitzicht bederft mijn foto“. Als we niet oppassen is de parkeertijd al op voor we bij het HRC zijn.. 

Maar we komen bij het HRC. Het blijkt dat de Zweedse HRC’s geen deel uitmaken van het reward programma. Heeft iets met een kassa systeem te maken dat door de overheid gecontroleerd wordt en waar geen data van afgetapt mag worden. Die in Denemarken doen wel mee… Fijn, daar komen we net vandaan… Nou ja. Het zonnetje schijnt, we hebben een plekje in de zon op het terras en we bestellen een Ceasar Salad en een biertje. Staat op de middagkaart en is voor Zweedse begrippen spotgoedkoop.

We hadden makkelijk nog uren op het terras kunnen zitten maar er moet nog gereden worden… en best veel.. Naar Åmål gaan we vandaag. We laveren ons voorzichtig Göteborg uit en als we eindelijk de stad verlaten hebben gaan we op zoek naar een meertje om te zwemmen. Stond ook op de bucketlist… Na een paar kilometer zien we onder een hilarisch gelach de eerste elanden bordjes, die hebben we lang gemist. 

Er zijn meertjes zat in Zweden, 96000 op precies te zijn… kan eigenlijk niet missen. Nou dat valt nog tegen, Zweden is een stuk groter dan je denkt. Je kan er Nederland in wegleggen en als je niet opgelet hebt vind je het nooit meer terug. Toch wonden er maar krap 9 miljoen mensen, net iets meer dan de helft van wat er bij ons woont. Dus de meertjes zijn ietwat ruimer verdeeld. We proberen een paar zijweggetjes maar die leiden allemaal tot teleurstelling. Een ervan eindigt na een scherpe bocht pardoes in iemands garage… Zweden kent een recht van overpad (Je mag in Zweden door iemands tuin lopen, dat mogen ze je niet weigeren) maar dit was ietwat overdreven.

Na nog wat zeken vinden we een meertje waar we kort blijven zitten maar zwemmen gaat nog niet echt, geen echte plek om het water in te gaan. Wel een varken aanlegsteiger waar we wat eten en drinken en een paar mooie foto’s maken. Dan vertrekken we voor de laatste etappe richting Åmål. Of iets buiten Åmål eigenlijk.

We slapen op de Golfclub blijkt. Een prachtig oud gebouw met allemaal golfbanen er omheen. Er zijn als we aankomen mensen aan het golfen. We moeten ons echt inhouden om niet naar een bal te lopen, die op te pakken en terig te gooien met de tekst „Yo, ik heb hem al hoor, hier is ie terug!!”

Na het betrekken van de kamers, wat snel genoeg gaat, we zijn dat wel gewend, gaan we op zoek naar een hapje eten. Dat was makkelijk, er was een restaurang (zo heten restaurants hier) een gebouw verderop.We bestellen wat lekkers samen met een biertje en eten dat lekker buiten op. Het is nog goed uit houden buiten, en dat voor september!

Het hotel heeft een soort hal met zeer comfortabele stoelen en banken en een TV, daar ploffen we neer voor een afzakkertje. Tegen 10 uur begint de slaap toe te slaan. Het was een lange dag en we zijn geen van beide 20 meer. de volgende dag moet ik nog effe werken blijkt, een klant heeft een probleem waar ik naar moet kijken met een Webex Sessie. Ik richt dat nog in om 10 uur de volgende dag en ga dan ook ter bedde (Zoals Maas altijd pleegt te zeggen)