Finding Amål

Als het niet kan zoals het moet dan moet het maar zoals het kan. Stralend weer, gewebd en gezwommen, zie foto’s en filmpje.

Ondanks de stuurmanskunsten van kapitein Parkinsson hebben we allebei geslapen als een os. Mischien dat de 3 biertjes meegeholpen hebben. Aangezien ik (Walter) een verkoudheid heb, hadden we eraan gedacht oordopjes mee te nemen. Dus wij hadden geen last. Aangezien we ’s avonds al gemerkt hadden dat de hutten heel erg gehorig waren denk ik dat ze tot 6 hutten in de omtrek niet konden slapen van de herrie. Nou ja dat was in ieder geval niet ons probleem.

De douche doet het met golven. Het lijkt wel of het water direct uit de zee komt. Met tussenpozen van ongeveer 10 seconden varieert de temperatuur tussen de -10 en de +90 graden. Er lagen in ieder geval handdoeken en wel zoveel dat er de rest van het jaar ook nog genoeg waren.

Om stipt half acht kwam er door de intercom een mededeling in Zweeds, Duits en Engels dat de boot om 9:00u zou aanleggen en at we op moesten staan als we nog ontbijt wilden hebben. Ook was de tax free shop nog open tot 9 uur. Lekker belangrijk.

Wij moesten nog de upload voorbereiden, het was ’s avonds toch niet gelukt. Clemens heeft alles op de iBook klaar gezet terwijl Walter het ontbijt regelde. Iedereen moet doen waar ie goed in is. 2 Koffie met 2 mini broodjes kaas voor EUR 7,50. Zweduh is duâh.

Om iets na half negen weer een mededeling, nu rap naar de auto’s anders zwaait er wat. O.K. O.K. we waren toch klaar. Dus de auto inpakken en nog niet aanzwengelen, dat mocht pas op het teken. Een vriendelijke duitser wees heel trots op zijn eigen Citroën bij het zien van de Diva. Meer dan het typeplaatje hadden de auto’s niet gemeen. Ik weet niet hoe zo’n ding heet maar met “hondehok” beledigen we eerder hondehokken in het algemeen dan die auto. Citroën is het een beetje verleerd.

Eindelijk kwam het teken van de bootsman dat we weg mochten rijden, de zweedse kade op. De Garmin was nog errug druk met satelieten zoeken dus we moesten zelf de weg zoeken. Eerst wilden we rust om de website te uploaden. Dus zodra we een parkeerplekje zagen hebben we de Diva geparkeerd en zijn we gaan hacken. Het was er best rustig voor een McDrive.

Het plan was om via een meegenomen O2 GSM SIM-kaartje (welwillend gesponsord door Dennis van Drie’s J-Cube) een GPRS verbinding zouden opbouwen. GPRS is een gewone internet verbinding, kost alleen de hoofdprijs in het buitenland (12,50 tot zelfs 25 Euri per megabyte) Onze eerste batch met data was al meer dan 8 Mb dus dat zou een aardige bres slaan in het budget. Maar toch wilden we in ieder geval het eerste filmpje erop zetten. En de Blog natuurlijk.

De iBook, die in Nederland vlekkeloos via Bluetooth de Siemens had gevonden begon ineens te zeuren over een password. Niet echt aardig. Er waren ter plekke 3 zweedse GSM providers te ontvangen Vodafone, Telia en nog een. Geen van drieën liet ons toe.

Kwalitatief Uitermate Teleurstellend.

Dan de Nokia 6310i van Walter geprobeerd. Eerst een profieltje opgehaald (SMS 6310i GPRS WAP aan nummer 2255 en er komt na 3 seconden een profiel terug). Even SAVE selecteren en je bent klaar. Met WAP ging dat als een jekko maar we wilden toch liever niet via Walter’s nummer 8 Mb overjoepen. Dus de O2 kaart in de Nokia en dat moest dan lukken. Niet dus. Achteraf gezien blijkt het aan het kaartje te liggen. O2 is er niet in Zweden, ze zijn alleen losjes gelieerd aan Telia maar die delen geen GPRS aansluitingen. Onderwijl nog met Paul gebeld die snel het internet af heeft gescanned maar geen soulaas. Nog bedankt Paul en sorry voor het storen….

Dit geheel duurde ruim een uur (allemaal bij MacDonalds voor de deur….) toen we op het idee kwamen in het centrum een internet shop te zoeken. Eenmaal onderweg kwam de briljante ingeving om een telecomshop van Telia te zoeken. Telecomwinkels vind je op elke straathoek, dus vast ook in Zweden. Dus de borden met Centrum erop gevolgd en toen we bij een winkelcentrum een shop met een @ zagen hebben we gelijk in het ernaast gelegen Parkhus geparkeerd. Kost 20 Kronen (ruim 2 euri) per half uur maar ja… Zweden is nou eenmaal duur. De SM in aso stand geparkeerd zodat er geen proleet met een Volvo/Saab of erger een deuk in de deur kon schoppen.

Het winkelcentrum was erg mooi, niet helemaal logisch, op de Infoborden ontbrak hardnekkig de “You are Here” mededeling. We vonden toch de Telia shop. Nadat er 2 Zweden voorgedrongen waren zagen we dat je een nummertje moest trekken en toen we eindelijk aan de beurt waren werden we verwezen naar het volgende winkelcentrum alwaar een andere Telia shop zou zijn met computerexperts. Zucht, story of our life.

Zo gezegd zo gedaan. Die shop was in ieder geval een stuk rustiger en we werden bijna gelijk geholpen. De snuiter die ons hielp legde het verhaal met de O2/Telia kaartjes uit en zei dat we de verbinding via NL moesten opbouwen en dat we password in NL moesten vragen. Kilo Utrecht Tango. De Maasman had intussen z’n iBook aangezwengeld en gemerkt dat z’n Airport een signaal had.

Het bleek te gaan om een service van Telia die Homerun heet. Dit is een WiFi hotspot waar je tegen betaling op in kan loggen. De winkeljoop bleek erg vriendelijk, vooral toen we nederlanders bleken te zijn. Hij kende nederlands voetballers. Dennis the Menace en Ruud van Nistelrooy kende hij goed. Grappig toch hoe voetbal deuren opent in het buitenland. De Winkeljoop logde snel even in voor ons met zijn account zodat we op het internet konden checken bij O2 of daar iets over GPRS roaming stond. De Maasman bleef kletsen en Walter ging enge codes in de telefoon hacken, maar wat we ook probeerden: De telefoon bleef in de GPRS error volharden.

Een Telia Homerun kaart voor 24 uur bleek 120 Kr te kosten (ongeveer 15 Euri) en dat hebben we dan maar gedaan. Je belooft niet zomaar iedereen dat je een website bijhoudt, dan moet je het ook doen.

Het was een kaartje met zo’n stukje dat je eraf kon krabben net als bij de handy opwaardeerkaarten. Als we ermee inlogden hadden we vanaf dat moment 24 uur om ons helemaal suf te internetten. Een leuk systeem wel en het redde ons behoorlijk want met GPRS ging het niet werken.

Tegenover de Telia shop lag een zeer trendy koffieshop (geen nederlands, hier hadden ze echt koffie…) en daar zijn we neergeploft met 2 capo’s en we mochten zelfs wat stroom lenen uit de 220 Volt aansluiting van de aardige (en best wel knappe) mevrouw van de koffieshop. Zo kwam de iBook weer vol en we konden eindelijk uploaden. Het leuke was (en dit zetten we niet in de engelse vertaling….) dat we nog steeds op de prive Telia account waren ingelogd die de Winkeljoop had ingeklopt.

Dus we konden onze eigen kaart bewaren, de Winkeljoop gaf ons ook nog de adressen van de hotspots in de buurt van Åmål (In heel zweden is op elke straathoek een hotspot behalve in de buurt van Åmål natuurlijk, zelfs de rendieren in lapland hebben meer WiFi dan de Åmål bewoners. Vandaar de film “Finding Åmål” natuurlijk. Eigenlijk heet die anders – censuur)

Ook zagen we een T-shirt hangen van de Telia service Homerun. Even gevraagd of we dat konden kopen want dat leek ons een leuk aandenken. Ze bleken niet te koop waarop Walter zei: dan wil ik het hebben. De Winkeljoop zag daar de humor van in en hij wilde het wel meegeven maar hij moest dat aan z’n baas vragen want er was er maar één. En de baas was lunchen.

Wij hadden nog megabytes te uploaden dus we konden wel wachten (op zijn kosten….).

Nog effe een capo met een chiabatta geregeld (weer heeeeeeel veeeeeeel Euri) en toen eindelijk de Winkeljoop met zijn baas en die op zijn beurt met zijn baas hadden gepraat kregen we het shirt mee. Voor gratis en voor niks natuurlijk. De feestelijke overdracht staat op foto en hierbij nogmaals bedankt guys!!!

Hier goldt natuurlijk weer het aloude motto: Als het niet kan zoals het moet dan moet het maar zoals het kan.

Het mooie is dat we nu morgen in een van de andere hotspots nog een keer wezenloos veel kunnen uploaden en als we de dag daar weer op iets vroeger zijn kunnen we dat nog een keer doen. Voor 15 Euri is dat best O.K. En wie weet krijgen we voor dinsdag de GPRS ook nog aan het lopen, dan kunnen we onderweg nog eens. We hadden ons er al mee verzoend dat het bij 1 filmpje zou blijven in verband met de grootte, nu lijkt het erop dat we er wel 4 kunnen maken!!

De jongen – Kristoffer – uit de winkel moest zelf ’s avonds ook naar Åmål: voetballen! Over toeval gesproken.

Wij maakten dat we in de parkeergarage kwamen want dat begon qua prijs behoorlijk op te lopen. Helaas was nergens iets te vinden over betaling en we konden niet eens de uitgang vinden. Tot er ineens uit een duistere hoek 2 Volvi aan kwamen scheuren waarvan er een parkeerde en de bestuurder ervan snel in de andere auto dook om weer weg te scheuren. Net op tijd grepen we hem in de kraag en vroegen waar we eruit moesten en waar we moesten betalen. Zij zeiden dat we achter hen aan moesten rijden. Het waren monteurs van een Billia garage die de parkeergarage ook gebruikten en een eigen uitgang hadden. Dus bleken we gratis te hebben geparkeerd….

Zweden kan af en toe heeeeeel goedkoop zijn. Je moet het alleen even weten te vinden.

In de auto, op weg even met Lars Frykholm van de Zweedse Citroën SM club gebeld om te melden dat we in Zweden waren maar dat we niet van plan waren ons druk te maken. Lasse zou er zelf ook zeker niet voor zessen zijn, en om 8 uur zouden we pas wat officieels moeten dus we hadden alle tijd. Mooi!

Een tevreden gevoel maakt zich van ons meester. De website geupdate en op weg naar Åmål. Het weer was van ’s morgens bewolkt naar mega weergaloos prachtweer omgeslagen. Een graad of 25 stralend blauwe hemel, te gek voor woorden. Zweden is heel erg mooi, zodra je de stad uit bent. De Garmin leidde ons over de snelweg A6 de stad uit richting Oslo (bijna 300 km van Göteborg) en na een kilometer of 60 bij Trollhattan (waar ze Saabs kweken) moesten we van de snelweg af.

We waren langs een (wat we dachten) heel heftig groot meer gereden en we zijn van de route afgeweken om even aan het water te zitten. De foto’s zeggen waarschijnlijk veel meer dan wat we hier op schrift zetten. Het was mooi, rustig en het water was een beetje koud (ongeveer 2cm) en…… zout.

We zwommen (na controle op de kaart van de Garmin) gewoon in de zee. Na een beetje zwemmen lekker zitten in de zon, een sigaartje en kloppen maar, er moet ook gewerkt worden.

De Maasman zette zich in de schaduw om met iMovie en iPhoto te hacken – anders ziet ‘ie niets , Walter klopt dit alles in.

De mop van de dag:

Twee standbeelden, van die oude kerels, staan al honderden jaren op een plein. Op een dag komt er een fee langs die een gesprekje aanknoopt. De standbeelden bekennen tegen de fee dat hun liefste wens was om eens een dag te kunnen bewegen want honderden jaren stilstaan valt niet mee. De fee had nog een wens over van iemand die er 3 gekregen had maar na 2 al tevreden was en schonk de 2 beelden 24 uur beweging. Het eerste wat het ene standbeeld tegen nummer twee zei was: Als jij zo’n rotduif vasthoud dan schijt _IK_ hem helemaal onder.

Dan de laatste loodjes naar Åmål, we stoppen nog even om te tanken. Bij de (kleine) pomp, komen we de eerste echte zweedse hufter tegen. De pomp had alleen Euro 95 benzine, die lust de Diva niet zo graag. We wisten dat er genoeg pompen waren met 98 dus wilden we weer weg rijden. Een hufter wilde tanken en vond dat hij dat voor ons moest doen. Ook zweden heeft dus hufters.

De volgende pomp had alles aan boord. het zag er dicht uit maar toen we na het tanken de deur binnengingen lag er een reus van een winkel achter. Kauwgom ingeslagen en 45 liter getankt (de Diva had dorst….)

Nog een kleine stop bij een plaatsnaambord: Tydje Stom . dat moest op de foto natuurlijk. We moesten er wel weer voor omkeren vanwege de trage camera maar dat moest dan maar. Toen we weer wegreden reed er luid toeterend een Alfa voorbij. Alfa’s die rijden zijn altijd een bezienswaardigheid. Het bleek naderhand een SM enthousiasteling te zijn. Ik heb hem gevraagd of hij wist waarom Alfa rijders elkaar niet groeten ’s middags. Hij wist niet dat dat was omdat ze elkaar ’s morgens in de garage al gezien hebben.

Toen reden we Åmål binnen: Gevonden! Nou het hotel nog. De Garmin kende het hotel niet, slecht!! Volgens Lasse was het aan de Main street. Toen we een iets grotere straat opdraaiden was het gelijk rechts. In de zijstraat stonden al minstens 12 SM’s!

Nadat we de zooi in onze gave hotelkamer hadden gepoot gingen we snel met de SM kliek mee naar het restaurant. De Lax smaakte goed en het eten ook, totdat we af moesten rekenen. De eetlust vergaat je hier snel. Gelukkig zijn SM eigenaren zonder uitzondering leuke mensen die heel open en hartelijk zijn. Zelfs Duitsers beginnen gelijk je en jij te zeggen (niet echt gebruikelijk daar). We hebben ’s avonds nog een bier sessie met een Noor die bij Opera werkt! Cool!

Zo dat was het voor de tweede dag. We gaan slapen. Morgen om 10 uur rijden we weg en het ontbijt begint al om 8 uur…..