Bluetoeteren

We snappen niet waar die Zweden moeilijk over doen. Je stopt gewoon al die elanden een Bluetooth chip in hun achterste, dan kan je in elke auto een eland detectie inbouwen en weet je tenminste waar die krengen uithangen als ze weer eens in de weg willen lopen. Als je ze dan ook een ADSL in hun gewei bouwt heb je gelijk genoeg hotspots in heel Lapland. Zie fotos en filmpje.

De nacht was kort. Natuurlijk was de nacht net zo lang als anders alleen hadden we er niet geheel en al gebruik van kunnen maken. De klok was al richting 2 uur toen we klaar waren met hacken. Op dat tijdstip was de plaatselijke jeugd nog druk bezig met dronken zijn. Er was behoorlijk herrie op straat en het stikt er van de proleten die met heftige basspeakers rondrossen. Gelukkig waren we gesponsord door http://www.oordopjes.nl

Om 8 uur zou de wekker aflopen maar Walter was al eerder wakker.

De kamer is zoals gezegd weergaloos mooi en ruim. De douche is heel netjes en schoon alleen moet je eronder heen en weer hollen om een beetje nat te worden. De druppels vliegen alle kanten op, behalve naar beneden. Het lukt ons toch om te douchen en te scheren.

Clemens was nog pissig vanwege een vlieg die hem had geplaagd ’s nachts. Bij daglicht zag hij hem vliegen en probeerde hem te vangen met een trui. Maar hij veliest bijna z’n evenwicht en mist net de kroonluchter. We zagen het al voor ons: Maas blijft aan de kroonluchter hangen die na 3 seconden de ongelijke strijd met de zwaartekracht opgeeft en met donderend geraas ter aarde stort. De vlieg vliegt langzaam en onzeker weg waarbij Maas triomfantelijk roept: Weliswaar niet dood, maar sex is er niet meer bij vandaag! De vlieg kiest eieren voor z’n geld en smeert hem uit het raam.

Zweden ontbijten net als Nederlanders. Op het zelfde tijdstip, ’s morgens dus, en dezelfde dingen. Alleen pindakaas ontbrak maar daar valt mee te leven. Natuurlijk was er vis bij maar dat hebben we even laten liggen. De koffie droeg fiks bij aan het wakker worden en de SM troep kwam langzaam tot leven.

Zo tegen tienen was iedereen buiten bij de auto’s. Naast het hotel was een straat met schuine parkeerplaatsen. Er stonden 14 SM’s naast elkaar geparkeerd met hier en daar een of andere moderne bak ertussen. Er was er zelfs een met een Corvette. Achter op zat een huisgemaakt bordje met daarop: “Citroen SM special”. Smaken verschillen zullen we maar zeggen. Een van de clubleden had zijn SM ergens in zuid-Zweden verstopt. Hij woont zelf in Stockholm, dat is in het oosten en hij kwam dus zonder SM in Åmål omdat ie te beroerd was om even 200 kilometer meer te rijden. Watje. Hij kwam met een streetKa waar hij nogal lyrisch van was. Hij is industrieel ontwerper en vond het ontwerp het mooiste wat er was. Nou ja het is geen gekke auto maar naast een Diva ziet het er uit als een ordinaire Haagse Stoephuahr. We komen later nog wel op hem terug.

Er waren SM’s uit Duitsland (Frankfurt), Noorwegen, Zweden en uit Nederland natuurlijk. We stalen de show met ons coole ralleybord. Wijzelf vonden de nummerplaat van Arvid mooi. Daar stond gewoon ARVID. Blijkbaar kon dat in Zweden. Hij vertelde dat hij 10.000 Kronen (Dik 1100 Euro) had betaald om het 10 jaar te mogen gebruiken. Dan moest ie opnieuw dokken om het te verlengen.

De avond ervoor was voorbij gegaan zonder dat er ook maar iemand over de details van zijn SM had gepraat. Dit werd ’s morgens even goedgemaakt. Diverse motorkappen vlogen open en de freaks kropen uit hun holen. Er werd olie, water, en talloze andere vloeistoffen gepeild en de Diva’s werden schaamteloos onder hun motorkappen bekeken. Iedereen vroeg van alle aan collega’s en ook aan Walter werden enge technische vragen gesteld. Evenzovele keren werd de vrager naar Clemens verwezen, Walter heeft geen idee wat er zich onder de motorkap van een SM afspeelt. We zouden om stipt 10 uur wegrijden maar zoals altijd met grotere groepen duurt het best lang voordat iedereen achter elkaar aanrijdt. Er moeten er een paar zijn die even doorzetten maar dan gaat het. Een spectaculair gezicht, een sliert SM’s door het mooie zweedse landschap.

Walter reed en Clemens hanteerde de camera. De eigenaar van de streetKa had een leren helm opgezet wat hem ogenblikkelijk de naam “Willempie” opleverde. Hij wist gelukkig zijn plaats en hij sloot achterin de rij aan. We hebben mooie shots gemaakt van de sliert SM’s door links op de weg te gaan rijden en na een tijdje zijn we gestopt om te filmen hoe de hele rij voorbij komt. De mafkees met de streetKa begint wel te storen tussen al die mooie auto’s. We nemen ons voor om het ding op 2 kratjes te zetten bij de eerste stopplaats en zijn helm met ingebouwde oorwarmers af te pakken.

Bij de eerste stopplaats werden alle Diva’s in een strakke lijn geparkeerd en was er tijd voor foto’s. Er was blijkbaar iets te zien maar dat hebben we overgeslagen omdat we wilden knippen en filmen. Het was bij de groep bekend wat we aan het doen waren en dus moesten we wel wat werk besteden aan de website. Met Lasse spraken we af dat we 2 minuten voorsprong zouden krijgen op de 2e etappe zodat we een mooi plekje aan de kant konden zoeken. Maas sprong uit de auto met het statief en bouwde het snel op, Walter keerde om en reed snel terug zodat ook de blauwe Diva achterin de rij plaats kon nemen.

Het shot is zeer mooie geworden en zal ongetwijfeld deel van de dagfilm uitmaken. Iedereen wachtte een eind voor de camera om dan vervolgens volgas accellererend voorbij te scheuren. Na de laatste SM (de onze) dook Clemens weer in de auto en probeerden we de achterstand in te halen. Dit viel niet mee want de weg die Lasse uitgezocht had was een testtraject van Saab. 21% hellingen en zo bochtig dat je echt niet meer wist welke kant je opging. Over een heuvel rijden is zeer spannend met een SM. De neus is zo hoog dat je een paar momenten lang niets ziet als je op de top bent en als er gelijk een vette bocht achter zit ben je erg druk om die te halen. Achter ons reed echter een Golfje dat, ondanks dat Walter – geen ervaren SM rijder – reed, ons met geen mogelijkheid bij kon blijven. Toch wel stoer zo’n auto.

Overal stonden waarschuwingsborden voor elanden (tegen elanden…) We snappen niet waar die Zweden moeilijk over doen. Je stopt gewoon al die elanden een Bluetooth chip in hun achterste, dan kan je in elke auto een eland detectie inbouwen en weet je tenmiste waar die krengen uithangen als ze weer eens in de weg willen lopen. Als je ze dan ook een ADSL in hun gewei bouwt heb je gelijk genoeg hotspots in heel Lapland.

Willempie in zijn stoephoer scheurde ons voorbij. We hadden al visioenen hoe hij door een overstekend eland uit z’n auto geslingerd zou worden en met z’n pothelm in de kont van zo’n beest zou terechtkomen. “Je hoeft niet zo dichtbij te gaan zitten hoor, bluetooth doet het tot op 10 meter….” Eigen schuld, had ie zijn SM maar op moeten halen. Het is een aardige vent maar een tikkie zonderling. Hij liet knetterhard Eros Ramazotti aanstaan in zijn auto op een stille parkeerplaats in Zweden (hooligan) en hij draagt een driedelig spijkerpak met rode schoenen. Geen puntmuts.

Een houtzagerij was het volgende stoppunt. Erbij lag een bootje waar we later mee zouden gaan varen. Het was een zeer kleine stoomboot, waar we met zekerheid niet allemaal op zouden passen. De kapitein vertelde er een heel verhaal over, jammer genoeg nogal snel en in het zweeds. We hebben al gemerkt dat we het zweeds aardig kunnen verstaan als ze maar niet te snel praten. Dus we kregen alleen maar mee dat de boot er weliswaar oud uit zag maar slechts 20 jaar oud was, niks vergeleken met een SM, en dat de boot Hamfri heette waarvan hij hardnekkig beweerde dat het was afgeleid van Humphry Bogard en dat de boot een replica van de ‘African Queen’ was. Niet dus.

Opsplitsen was de opdracht geweest. Helaas weer in het zweeds dus dat hadden wij weer niet door want dat zat in het deel dat we niet hadden verstaan. De boot zou naar de andere kant van het meer varen met de bijrijders, de SM piloten moesten met de auto want de boot zou niet terug gaan. Walter ging mee aan boord en Clemens nam de Diva mee. Varen is heerlijk maar het was eigenlijk te kort. Aan de andere kant van het meer waren een paar sluizen en een aquaduct. Hier werden schepen van het éne meer naar het andere vervoert. Er zijn hier in de buurt ontelbare meren die allemaal op verschillende hoogte liggen. Blijkbaar laat de grond hier geen water door anders zou dat toch langzaam weglopen zou je denken.

Naast de sluizen was een restaurant alwaar we buiten gezeten een lunch nuttigden van warme zalm met dillesaus en wat aardappels. Niet veel maar zeer lekker, en weer duur. Hoogconjucduur. De zweden gaan 14 september naar de stembus om Ja of Nej te zeggen tegen aansluiting bij de EMU, de Euro zeg maar. Helaas hebben zij geen treuro neodig om de restaurants duur te maken. Volgens de aanwezige Noren is hun land nog veel duurder. Kan bijna niet zou je zeggen.

Na de lunch zouden we nog het aquaduct gaan bekijken en via een andere weg terug naar het hotel. Daar zou de jaarvergadering van de Zweedse SM club plaatsvinden. (Als je daar niet opgewonden van wordt…) Wij hadden er niet zoveel zin in vooral omdat het in het zweeds zou zijn. Dus wij gingen op zoek naar een internet aansluiting om de dagelijkse update over te toeteren. We hadden nog ons Telia kaartje dus op zoek naar een Hotspot.

Van de Telia shop hadden we de adressen van hotspots in de buurt (100 km in de omtrek, in de buurt betekent in Zweden iets anders dan bij ons) dus we gingen met de Garmin aan het werk om te kijken wat het slimst was. Lasse dacht dat Trollhättan het best was maar dan moesten we nog verder naar het zuiden dus wij gingen voor Grumms. De weg erheen leidde via Åmål en Säffre. Het was echter al 4 uur en we zagen dat de winkels overal dicht waren dus bij de laatste plaats aangekomen bedachten we dat dat net als Åmål overigens best een grote plaats was en dat we misschien maar moesten proberen daar iets te vinden. Dus met de iBook aan langs alle hotels en cafe’s gereden maar geen geluk. Na een uur waren we het zat en zijn we een meer gaan opzoeken om te zwemmen of pootje te baaien. Met de Garmin was het een peuleschil om naar een meer te rijden. Je volgt mini-weggetjes met een schuin oog op de display met daarin de kaart met een bewegende stip – wij dus.

We vonden een zeer idyllisch plekje met een strandje zonder mensen. We zijn neergeploft en besloten om dan maar via de GPRS van Vodafone (via Walter’s toestel) in ieder geval de Blog en de foto’s te doen. De film zou te duur worden maar 1 MB moest kunnen.

Aan het meer was wel GSM ontvangst maar helaas niet al te best en al helemaal niet van Vodafone. Het lukte ons pas toen we de telefoon omhoog hielden met zicht op het meer en niet te ver (Bluetooth doet hooguit 10 meter) van de iBook. Clemens had gelukkig het statief van de camera in de Diva liggen en we hebben dat gebruikt om de telefoon te verankeren. Anders zou de poging nog gestaakt moeten worden door krampverschijnselen.

Het lukte om een GPRS verbinding op te zetten alhoewel het niet snel ging. Waarschijnlijk was bluetooth niet zo snel. Maar we konden het wel overtoeteren en al snel was de term “Bluetoeteren” uitgevonden. Na een uurtje stond alles erop en gingen we naar het hotel. Natuurlijk hoefden we niet te zoeken, dat deed de Garmin voor ons. Adres of postcode en hìj doet de rest!

De jaarvergadering was gelukkig al voorbij, iedereen was aan het wachten op het diner dat om ongeveer half negen in het hotel zou zijn. We zagen al wat pakken rondlopen en we waren blij dat we toch zelf ook nette kleren bij ons hadden. In hooguit 10 minuten stonden er 2 keurig gesoigneerde heren klaar en storten we ons als hongerige wolven op het diner.

Dit vond plaats in een apart zaaltje van het hotel. Het hotel had (zoals blijkbaar overal in Zweden) een non-smoking policy. Er werd bij het inchecken al gemeld dat een overtreding van het rookverbod 4.500 Kr kostte. (Zeg maar 500 Euro!!) Er was slechts een rookplek en dat was gelukkig naast de zaal waar we aten. Dus snel een klein sigaartje scoren voor het eten met de andere rokers.

Het eten is (wederom) erg lekker. Natuurlijk de onvermijdelijke zalm als voorgerecht gevolgd door een of ander stuk vlees. Ze komen hier met een grote schaal voorbij en je kan dan vanaf de schaal zelf opscheppen. Alleen de aardappels worden in een schaal op tafel gedonderd. Samen met wat Stark-Oel (Sterk Bier) was het goed binnen te houden. Het bestellen van drankjes en het noemen van het kamernummer gaat inmiddels al in vloeiend Zweeds!

Het toetje was ijs gemaakt van een of ander exclusief vruchtje wat alleen in het zuiden van Zweden groeit. Helaas hebben we de naam niet goed meegekregen maar het was lekker. Als afsluiting hield de voorzitter van de noorse SM-club (in oprichting) een speech, in het engels! Hij bedankte de Zweden voor de gastvrijheid en de ondersteuning bij hun werk om aldaar een SM-club op te richten. Daarop nam Lasse het woord om de Noren te bedanken voor het opkopen van al hun SM schroot en nog een paar prikkels (Noren en Zweden mogen elkaar niet zo). Hierop namen wij het woord om namens de Nederlandse afvaardiging te bedanken voor de organisatie en de gastvrijheid en toen konden Horst en Claus niet meer achter blijven.

Omdat het woord SM-club nog vaker voorkomt in dit verhaal geven we nu iedereen de gelegenheid om nog een keer om de uitdrukking te lachen, als ondersteuning gelijk even de Mop van de dag:

Een Belg (Ost-friese voor duitsers) moet voor zijn werk naar Engeland. Hij heeft wel eens gehoord dat ze daar engels spreken en hij maakt zich daar zorgen over. Zijn baas verteld hem echter dat engels hetzelfde is als vlaams alleen moet het langzamer uitgesproken worden. “Gewoon heeeeel langzaam praten Sjef, dan verstaat iedereen je”.

Hij komt aan in Londen en duikt een pub in want hij is dorstig en als de barman eraan komt zegt hij: “I.k……w.i.l…….g.r.a.a.g………e.e.n………b.i.e.r”. Waarop de Barman zegt: “D.a.t……..i.s………g.o.e.d”.

Als het biertje komt vraagt Sjefke aan de Barman: “B.e.n.t…….U……..t.o.e.v.a.l.l.i.g…….o.o.k………B.e.l.g”?

“J.a.w.e.l”, antwoord de Barman. “A.w.e.l”, zegt Sjefke, “m.a.a.r…….a.l.s……..w.i.j……. b.e.i.d.e………. B.e.l.g……… z.i.j.n…………. w.a.a.r.o.m……… p.r.a.t.e.n………. w.i.j………d.a.n……..n.o.g………E.n.g.e.l.s”

Toen het eten en de speeches op waren gingen we in de foyer (tevens de rookkamer) zitten om een ietwat grotere bolknak weg te werken. Clemens haalde de iBook om te laten zien wat we de laatste dagen allemaal gebakken hadden en binnen 2 minuten stond iedereen ademloos omhem heen om het wonder van de iBook te aanschouwen. Het hoogtepunt wat ons betreft was de oudste deelnemer (78 jaar!) die Clemens vroeg of zijn iBook een G3 of een G4 was. Hij had zelf ook een Mac. Ongelofelijk.

Na nog een biertje in de bar gingen we naar de kamer met een paar andere clubleden. We kenden niet alle namen, er waren wat Zweden (Lasse kwam ook nog na een tijdje) 2 Duitsers (Horst en Claus) en wij natuurlijk. Wij hadden bier bij ons en er vlogen ook nog een fles (zeer bedenkelijke) Whisky en fles iets minder bedenkelijke Whisky (Johny Walker) en wat Italiaanse Grappa naar binnen. Het was een geweldige afsluiting van de avond. Wij beperkten ons tot 2 biertjes en een beleefdheidsslokje Grappa maar Claus werkte zijn hele fles Whisky weg. Schommelend verliet hij de kamer, we zijn benieuwd wanneer hij weer opduikt. tegen tweeën werken we de hele zooi uit de kamer en gaan we eindelijk pitten. Dit avontuur verloopt leuk maar we zijn nog niet veel aan slapen toegekomen.

Heb geduld; streven is deze week alles af!