Klont!

Hoe we nog een eland onder het bed vonden, terug naar Göteborg reden en Kapitein Parkinsson weer ontmoetten. Zie foto’s en filmpje .

Zelfs Åmål begin weer te leven op maandagmorgen. Zondagavond was alles uitgestorven maar om net zeven uur kwamen er al vrachtwagen, bussen en elanden onder het hotelraam door. Niet erg toeristvriendelijk. Buiten ons zat er geen hond in het hotel dus ze zullen zich er niet al te druk over gemaakt hebben. Tegenover onze kant van het hotel stond een kudde bejaarden te wachten op een bus die ze ongetwijfeld naar een of andere vage bestemming zou brengen, begeleid door een vrijblijvende verkoopdemonstratie.

Het had zelfs geregend die nacht, de straat was nat. Het was nu droog maar toch wel bewolkt. We hadden gelukkig geen haast, kwestie van goed plannen, dus we besloten eerst te gaan ontbijten om dan nog tot een uur of 12 op de kamer aan de site te werken en dan een hotspot op te zoeken.

De onbijtzaal hadden we voor onszelf en er was meer bediening dan gasten. Toch was alles voor het ontbijt er in ruim voldoende mate. We hadden een zeer rustig ontbijt, we rekenden alvast af en vroegen tot hoelang we de kamer mochtten hebben. dat bleek tot 12 uur te gaan. Dus snel alles weer aangesloten op de lading en KLONT!, hacken maar.

We hadden ondanks alle nachtelijke uitspattingen de kamer zeer netjes gehouden. Je weet maar nooit of je nog eens een hotel in Åmål nodig hebt. Clemens had ’s morgens al stiekum alle lege whisky flessen ‘entsorgt’ (Duits voor wegbruteren) en de kamer zag eruit om door een ringetje te halen. Bijna had Clemens de kroonluchter alsnog te pakken want hij zwiepte enthousiast de sprei erdoorheen. We doken beide in elkaar maar hij bleef hangen. De reisverzekering kan onwetend blijven.

We liepen alles nog even na in de kamer, je weet maar nooit, het is zo’n eind rijden als je wat vergeten bent, maar alles zat in de koffer. Bij controle onder het bed bleek er een eland onder te liggen. Stom, vergeten te kijken van te voren.

In elke zweedse hotelkamer staan waarschuwingsborden. Je moet bij binnenkomst meteen op bed springen en als je dan een oerkreet hoort moet je snel de receptie waarschuwen. Die halen hem eronder weg. Zwartslapen: ze blijven het proberen die rotbeesten.

We waren nog niet helemaal klaar met de voorbereiding voor de web upload. Er waren wat klachten uit Nederland gekomen dat enkele links niet werkten zodat Maas alles nog eens goed na wou lopen. Dus vroegen we netjes of we nog even in de hotellobby mochten zitten. Dat mocht. Op verzoek mochten we zelfs koffie tappen uit de kan die nog in de ontbijtzaal stond. Gratis! Stroom was er ook in de lobby. Druk was het trouwens ook. Blijkbaar had het hotel een voordelige aanbieding (Dat betekent in Zweden dat je het kunt betalen zonder je hypotheek te moeten verhogen) met een lunch buffet. Als je aan de receptie een bord kocht dan mocht je dat onbeperkt volladen. Wij hadden onszelf bij het ontbijt al vreselijk volgeladen dus wij hoefden niet. Alleen onze laptops hadden honger.

Voor we gingen wilden we beide nog even naar het toilet. In de lobby bleek ook een toilet te zijn. In het urinoir zat een sticker van LB design geplakt. We hadden op zaterdag al gezien hoe Willempie heel sneaky uit het toilet kwam. We zijn benieuwd waar we nog meer stickers aantreffen. Nu we weten dat alles gedesigned wordt zijn de mogelijkheden onbeperkt.

We moesten de zweedse regering maar eens vragen of Willempie niet een een redesign van de eland kan maken. Onestetische rotkrengen.

Toen we de auto gingen laden brak er een bleek zonnetje door, toen we wegreden was de hemel staalblauw. Dat noemen wij nou goed plannen. We programmeerden de Garmin met een hotspot adres in Trollhattan en we rosten weg. Trollhattan was bijna 100 kilometer zuidelijk van Amal dus iets meer dan een uur.

De hotspot bevond zich in een Hotel in Trolhåttan. Het heette Kung Oscar wat natuurlijk Koning Oscar betekend.

De Diva geparkeerd en erheen gelopen. Ook daar mochten we na vragen in de lobby hangen. De dame achter de receptie begreep ook wat we wilden, er stonden zelfs bordjes met het Telia Homerun logo. We bestelden koffie en een biertje en installeerden ons in de comfortabel zithoek. iBook aan, scan, log en KLONT!!! het werkte. We zaten in het net met een goeie snelheid. Snel mail opgehaald, iedereen bedankt voor de positieve reacties!! We konden niet alletwee tegelijk het web op. Ze hadden er rekening mee gehouden dat je wel eens met z’n tweëen in kon loggen. Na een uurtje was alles ge-upload en waren alle bugjes opgelost.

Zo nu zijn alle foto’s , film en weblogs (in het nederlands) bijgewerkt. De vertaling verloopt nog niet zo vlot er zijn nu 2 dagen vertaald in het engels en er moeten er dus (met deze mee) nog 3. Dat wordt overwerken. Intypen in het engels duurt net zo lang als verzinnen. En we weten geen van tweeen wat KLONT! in het engels is.

We zoeken de Diva weer op, we hadden dit keer betaald voor het parkeren. Voor zweedse begrippen niet veel waarschijnlijk, slechts iets meer dan een euro. Nu snel het beoogde winkelcentrum in Göteborg ingeven (kan direct in de Garmin, hij kent winkelcentrums!) en we kunnen weer.

De Garmin heeft een duidelijk ander routerings algoritme dan Frau Becker in de Benz van Walter. Frau Becker jaagt je liever 100 kilometer over een autoweg dan dat ze voor 10 kilometer zandweg kiest. De Garmin berekent de ETA (Estimated Time of Arrival) veel beter en kiest dus ook sneller voor een route buiten de snelweg. We werden dus keurig over de buitenweg gestuurd. Wel leuk maar helaas voor hem stond er een file wegens wegwerkzaamheden. Het duurde gelukkig niet lang maar toch. Als er een tijdje niets beweegt wordt je toch nerveus. We prijzen nogmaals onze goede planning. Als je ’s morgens om 6 uur wegrijdt en je komt in zo’n file dan heb je pas echt stress.

Ruim op tijd doemde Göteborg op aan de horizon. We wilden nog even in Göteborg een winkelcentrum aandoen voor wat cadeau’s voor thuis. Dan lijkt weer dat in een stad die aan het verbouwen is zelfs met 2 man een navigatie systeem je niet overal door helpt. Voor we het wisten waren we onderweg naar ergens waar we helemaal niet heen wilden. En over een weg met weing zijwegen en een vangrail in het midden. Na kilometers konden we eindelijk keren en we gingen voor de tweede pginig over op handmatige besturing. We hadden het winkelcentrum in zicht dus we rosten net zo lang tot we er waren. Maas bleef in de auto, Walter ging shoppen.

Even snel mooie cadeau’s gescoord voor de jongens thuis. Gelukkig was er een V&D-achtig warenhuis, Åhlens genaamd en die hebben alles. Nog even mooi in laten pakken en klaar was Walter. Maar al met al was het toch nog laat geworden. De Maasman zat al weer te hacken in de auto toen Walter terug kwam van het shppen. Geen tijd dus voor veel gezeur, we wilden op tijd in de boot zijn. We hadden de pest in want we konden niets vinden in de Garmin waar we heen konden navigeren. Walter ondernam nog een laatste poging en vond bij Points of Interest, Services, uiteindelijk het menu Ground Transportation. Hieronder bleken zich alle kades van alle veerboten te bevinden. Ingetypt en….. KLONT! We werden weer gestuurd door onze Garmin.

We kwamen in de haven aan en na een stukje rijden zagen we een veerboot van Stena liggen, klaar voor vertrek. Volgens de Garmin was het nog 2 kilometer dus bogen we op eigen houtje af. Na een stukje stond er een bord met Kiel en lanzaam kwamen we er achter dat de Garmin de weg beter wist dan wij. En dat Stena meer dan 1 boot heeft.

De rij was weer meer dan humaan en we waren snel aan de beurt. De dame aan het loket vroeg in vloeibaar engels of we in plaats van morgen vandaag wilden vertrekken. Wij natuurlijk verbaasd antwoorden dat we ook geboekt hadden voor vandaag maar het bleek dat we toch echt de boot voor de 9e hadden geboekt…. Natuurlijk in de war geweest met de aankomstdatum. Tot onze opluchting was het geen probleem, er was ruimte zat en zonder kosten konden we overboeken. Zucht van verlichting…. Volgende keer beter kijken.

De auto werd weer in de buik van het schip gedirigeerd. De man die ons gidste had duidelijk moeite met het feit dat bij een SM de voorwielen verder uit elkaar staan dan de achterwielen. We kregen het voor elkaar. Snel uitpakken weer en controleren of de bestuurders rondom ons de auto’s op de handrem hadden. Alle spullen konden in een keer mee naar boven.

Alhoewel dit niet hetzelfde schip was als op de heenreis was het een kopie van de andere. Zelfs de posters waren hetzelfde. Zeker designed by LB design. En lekker goedkoop natuurlijk. Maar we wisten nu wel gelijk waar alles was. We hadden ook een veel gunstigere positie wat de auto betreft. Dus niet ver lopen. De hut was vlakbij de heenreis hut maar ook iets dichterbij. Gunstig. Eerst nog snel wat dingen intypen, we hadden nog 3 kwartier voor vertrek. We wilden op het dek zijn bij vertrek. Behalve dat het best spectaculair is wilden we ook de scheepstoeter opnemen die we op de heenreis net gemist hadden.

De boot zou om half acht afvaren dus een minuut of 10 van te voren stonden we op het dek te filmen en te knippen. We voeren langzaam weg van de kade (in tegenstelling tot in Kiel hoefde de boot niet om te draaien) en in de richting van een grote brug. We bleven gedurende bijna een uur waakzaam filmen maar wat er ook kwam, geen toeter. Bah.

Toen we op open zee waren en het schip vaart ging maken merkten we dat kapitein Parkinsson weer aan het roer stond. Of het schip heeft een motor van Harley Davidson dat kon ook nog. Het schommelt in ieder geval behoorlijk meer dan toen we vanuit Duitsland vertrokken.

We nemen een snelle hap en een sigaartje om vervolgens weer onder te duiken in de hut. Er moet nog gewerkt worden. Een weblog bij houden, zeker met de kwaliteitseisen die we aan onszelf stellen, is veel en hard werken.

Opeens klinkt er een luide bonk vanonder het schip. De eerste reactie in de hut is: “Shit, we zijn over een eland gevaren”. Blijkbaar is de zee iets ruiger dan op de heenreis want het schip gaat best heftig tekeer. We mogen wel oppassen dat er niemand zeeziek wordt. Af en toe knalt het best. Best eng, het schip is echt reuzengroot, je moet echt wel wat kracht uitoefenen voor je dat in beweging krijgt!

Toen we op Horst z’n gezondheid wilden drinken kwamen we erachter dat de Grappa nog in de kofferbak lag. Dus Horst, je moet even zelf op je gezondheid letten, maar we zullen zo snel mogelijk een toast op je uitbrengen jongen!

Onder de brug bij Denemarken gaan we nu pas ’s nachts om 4 uur. We hopen dat niemand het ons kwalijk neemt als we dat dit keer niet gaan filmen. We moeten morgen nog een flink eind rijden en we willen er niet te laat in.

We gaan nog wel even het dek op. Even checken wat het weer doet. We hebben de jassen in de auto laten liggen dus als het regent…. Maar het is droog. En volle maan! Een geweldig gezicht. Moeizaam lopen we naar het achterdek. Het schip gaat namelijk behoorlijk heen en weer. We hebben maar 1 biertje op dus daar ligt het heus niet aan. Op het achterdek is het bijna windstil. We steken een Justus sigaar en genieten van de zee.

We varen door het Skagerak en we willen eigenlijk graag een foto van het monster van het Skagerak nemen. Op een van de foto’s denken we het te kunnen zien maar we zijn niet helemaal zeker. Oordeel zelf .

Vanaf het achterdek op niveau 11 gaat een trap naar beneden. We besluiten die te nemen en ontdekken dat we nog verder naar beneden kunnen. Het geluid van de aandrijving van het schip wordt steeds indrukwekkender naarmate we lager komen. Op verdieping 7 is alleen een mangat. Dat blijkt niet afgesloten en we klauteren naar beneden waar een ander mangat is. Ook die nemen we en we staan vlak boven het water in de ruimte waar de meertouwen liggen opgerold. Indrukwekkend groot! De herrie van de turbines is immens en omdat het ziet er toch wel verboden uitziet gaan we weer 2 verdiepingen naar boven.

Daar roken we de sigaartjes verder op en taaien af.

De mop van de dag.

Twee Schotten gaan skieën in Zwitserland. Tijdens aan afdaling vallen ze in een rotsspleet en ze kunnen er niet meer uit. ’s avonds worden ze natuurlijk vermist maar het is te donker om te zoeken. De volgende morgen vroeg wordt er met groot materieel uitgerukt, helicopters, scooters, honden, alles. Maar ze worden niet gevonden. Een van de reddingswerkers loopt bij het invallen van de nacht langs de spleet en roept naar beneden: “Is daar iemand? Hier is het rode kruis!”. Waarop de beide schotten naar boven roepen: “We geven niks!”.

KLONT!