Bij intercontinentaal reizen ligt het gevaar van de jet-lag altijd op de loer. Ik heb de indruk dat het beter wordt als je het vaker doet maar dit is de eerste keer in het verre oosten
Met stukje en beetje heb zo’n uur of 4 geslapen in het vliegtuig. Helemaal niet gek en het helpt tegen een al te erge jet-lag.
Ik was wakker op het moment dat de zon opkwam in het vliegtuig. We vlogen toen nog boven Mongolië en het was weer mooi. In een vliegtuig heb je altijd een mooie zonsopgang (en ondergang) want je zit meestal boven de wolken.
Na nog een slaapje werd het licht aangedaan in de cabine en konden we ons opmaken voor het ontbijt. Alhoewel de zon opkwam was het gevoelsmatig ongeveer 3 uur ’s nachts, ietwat vroeg voor ontbijt maar je moet je aanpassen. Het ontbijt is OK, een of andere wrap met kaas en ei en nog wat meuk. Zeer smakelijk, er is aardig wat verbeterd aan het vliegtuigvoer de laatste jaren.
Een beetje bleekjes na een halfzacht nachtje slaap maar toch redelijk fit vlogen we tijdens het ontbijt over China. Eerst alleen bergen met sneeuw en geen levende ziel in zicht maar later boven Peking (Of Beijing zoals je tegenwoordig moet zeggen) met mooi weer.
De route is een beetje merkwaardig maar men vliegt geloof ik liever niet over Noord-Korea dus moeten ze een raar bochtje draaien. Vanaf China moet je dan een stuk over de Gele Zee en dan direct aan de kust ligt “Incheon” (spreek uit: Intsjon) het vliegveld van Seoul (Soul) wat een kleine 100 kilometer van Seoul ligt.
In het vliegtuig moet je de migratieformulieren invullen, als je korter dan 90 dagen blijft heb je geen visum nodig, net als in de VS. De douane is hier een stuk aangenamer dan in de VS, de mensen zijn beleefd en lijken blij te zijn dat je komt. In de VS denken ze dat iedereen een terrorist is die eigenlijk niet binnen mag.
Incheon is een prachtig vliegveld, ondanks alle Koreaanse wegwijzers staat er genoeg in gewone letters om uit te kunnen vinden waar je heen moet. Het is hier echt heel schoon en voor de rest lijkt het sprekend op een Amerikaanse luchthaven. Zelfs de toiletten zien er precies zo uit als in de VS.
Ik zou worden opgehaald omdat ik een beetje bang was dat ik mijn hotel niet zelf zou vinden. In Seoul hebben ze het concept van straatnamen niet zo doorgevoerd zoals bij ons. Je moet de wijk weten waar je zijn moet en dan het gebouw. Ik was geboekt in het Novotel Doksan, een van de 2 Novotels van Seoul.
Toen de douane en de paspoortcontrole me doorlieten en ik mijn koffer had gevonden liep ik naar buiten en er kwam gelijk een Koreaan naar me toegerend, hij had me herkend van de foto. Hij had (op mijn aanwijzing) een bord bij zich met mijn naam erop maar dat bleek niet echt nodig dus. Chang sprak redelijk Engels al vond ie zelf van niet. We konden aardig converseren.
Ik moest mijn Koreaanse telefoon nog ophalen. Met de hulp van Chang was dat makkelijk, ook al spraken de dames daar goed Engels. De telefoon is een ding waar de gemiddelde Hollandse tiener nog niet dood gevonden wil worden maar hij doet het en mij boeit dat niet zo erg gelukkig. Je krijgt er een oplader bij, een tweede batterij en een engelse manual, goed geregeld dus. M’n eigen SIM kaart past erin en ik werd in het Duits begroet…. dat krijg je met een vodafone.de kaartje. Snel en zonder manual overgeschakeld in het engels en we konden thuis melden dat we aan waren gekomen.
Het moeilijkste bleek voor Chang om zijn auto terug te vinden. Na een tijdje bleef ik maar bij een uitgang wachten en hij ging op zoek. Na 10 minuten had ie hem gevonden en konden we op weg. Het was geen wonder dat hij zijn auto niet kon vinden, iedereeen rijdt hier in Hyundai’s, Daewoo (Hier heten ze GM-Daewoo, bij ons Chevrolet) en Kia’s. Slechts zelden zie je een japanse auto (Meestal Lexus) of een Europeaan. Vaak denk je een Mercedes te zien maar de Koreanen hebben er een sport van gemaakt om hun auto’s naar het voorbeeld van Mercedes te maken. Op de kwaliteit na natuurlijk, daar kunnen ze in Stuttgart nog een voorbeeld aan nemen 🙂
Op de snelweg richting Seoul was het erg rustig. Natuurlijk neem je als Europeaan aan dat het zondagmorgen is en dat het rustig is. Toen we eenmaal in Seoul waren bleek dat een vergissing, Alle winkels zijn hier altijd open, tot ’s avonds laat zelfs, Het verkeer is een chaos van jewelste. Onvergelijkbaar met alles wat ik tot dusver heb gezien.
In Nederland op de A1 en de A2 in de file zijn de mensen zeer beleefd in vergelijking tot de doorsnee Koreaan in Seoul. De eerste dag heb ik gemerkt dat Koreanen vreselijk beleefd en vriendelijk zijn tot op het nederige af, tot ze een autostuur in de handen krijgen. Dan veranderen ze in meedogenloze moordmachines die maar een doel hebben: eerder zijn waar je heen moet dan alle anderen. Voorrang, stoplichten, rijstroken, rijrichting, alles wordt genegeerd en om de 3 seconden moet je toeteren. Ik denk dat dat een soort dodemansknop is, als je niet om de 3 seconden toetert explodeert je auto of zo.
Chang nodigde me uit voor een lunch in het Hotel. Dat bleek volkomen westers qua kaart maar ja ik ben hier nog een week dus ik zal vast wel eens ergens Koreaans eten. Na het eten en een sigaartje ging Chang zijn meeting van maandag voorbereiden en ik ging een jet-lag slaapje doen. Ik heb gemerkt dat als je moe bent de eerste dag je even een uurtje moet gaan slapen. Wel de wekker zetten anders slaap je gelijk tot middernacht en doe je verder geen oog dicht. Als je wakker wordt voel je je niet zo geweldig maar dat betekend dat je ’s vonds op de normale tijd als een blok in slaap valt en je een goede kans hebt om van je jet-lag af te zijn. Ook de volgende morgen moet je op je gewone tijd opstaan!! Anders val je onherroepelijk terug in je oude ritme!
OK, ik had dus nog een avond om wat te doen. Eerst even het thuisfront gebeld dat alles OK was en dat ik Seoul ging verkennen. Seoul bezit een Hardrock Cafe en ik moest natuurlijk een T-Shirt hebben, ik heb al aardig wat HRC T-Shirts dus Seoul mag niet ontbreken.
Na lang zoeken en met hulp van de hotelreceptie uitgevonden dat het HRC behoorlijk ver weg was maar wel te bereiken per Metro. Dus te voet naar het metrostation en gemerkt dat -10 behoorlijk koud is. Er rijdt ook een bus maar dat was nog te moeilijk, de chauffeurs spreken geen Engels en hebben ook geen geduld om je vraag aan te horen, ze scheuren gelijk verder. Een bus heeft ook een autostuur, vandaar waarschijnlijk.
Dan maar een taxi, die chaufeurs daarvan spreken ook geen engels maar ze snappen het als je de kaart van de Metro laat zien. Kost ook niks, 1900 Won das 2 Euro.
De Metro is er een waar de meeste europese steden een puntje aan kunnen zuigen,brandschoon en superduidelijk. Ik had geen enkele moete om te vinden waar ik heen moest (Met overstap!) ondanks dat bijna alles in het Koreaans is. Maar alles heeft ook een nummer en een kleur die zelfs ik als kleurenblinde kan zien. Vorige week in Wenen (waar ik de taal perfect beheers!) had ik de grootste moeite om aan te komen.
Zelfs in Seoul kennen ze Harry Potter! En ze blijken hier ook een Mac te hebben.
Ik heb ook maar wat foto’s gemaakt van wat loslopende auto’s. Dat kan alleen als ze geparkeerd zijn, anders is het te gevaarlijk.
Zelfs geparkeerd zijn ze gevaarlijk, iedereen heeft hier superdonkere ruiten en veel auto’s hebben een vette V6 of v8 die je niet hoort in het overige lawaai. Dus of een auto bewoond is merk je pas op het laatste moment.
Mijn kaart bevatte zelfs een kortingsbon voor het HRC, dus de T-shirts waren best goedkoop, we blijven natuurlijk wel Nederlander. In het Cafe zelf was het belachelijk rustig, ik heb er snel gegeten en een biertje gedronken en na een tijdje was ik de enige die er nog was.
De band speelde onverstoorbaar (en best goed!) door. Toen ze pause gingen houden kwamen de zanger en zangeres naar mijn tafel om te bedanken voor mijn applaus. Ze spraken geweldig Engels en ik moest natuurlijk vertellen waar ik vandaan kwam. Toen ik melde dat dat Nedelrand was werden ze gelijk enthousiast. Maar Nederland is hier nog maar om een ding bekend: Hiddink. Onvoorstelbaar wat die man hier heeft aangericht. Als hij samen met George Bush, De Paus en Nelson Mandela hier door de straat zou lopen zou niemand de andere 3 opmerken.
Maar het was tijd om terug te gaan. Er hing in het station een bord met allemaal Koreaanse tekens met in de onderste vakjes 22, 23 en 00 en die vakjes hadden steeds minder tekst. Ik vermoedde dat het na twaalven minder zou worden met de metro dus ging ik maar weer op weg.
Ik had van het hotel een j meegekregen met daarop in het Koreaans de tekst “Ik ben niet gek, ik ben een buitenlander. Breng mij alstublieft naar Hotel Novotel Doksen” zodat ik altijd met een taxi thuis zou komen. Midden in de nacht was het er drukker op straat dan bij ons op koopavond. En dat terwijl je adem aan je gezicht vastvriest. Morgen naar MDS, nu gauw pitten!
Walter's BLOG III 