Dat ik er niet eerder op ben gekomen. Het is zo eenvoudig, Gary Linneker wist het jaren geleden al: Voetbal is een spel waarbij 2 teams van 11 man die 90 minuten lang achter een bal aanhollen en aan het einde wint Duitsland.
Ook Algemeen Dagblad Columnist Arjen Paans had het al vóór de WK goed gezien, hij is al maanden overgelopen.
Ik ben vanaf nu fan van Duitsland. Geen gezeur graag, ik wil ook wel eens een keer wereldkampioen worden.
Als Duitslandfan is het leven veel makkelijker, geen zweet meer in de handen als je achter staat: we maken er toch wel een! Geen gezeur meer over Schwalbes of Matenaaiers, daar zijn _wij_ veel beter in en het doel heiligt alle middelen.
De laatste minuut duurt precies zo lang als nodig. Van ons heb je _nooit_ gewonnen. Pas als we onder de douche staan kun je voorzichtig gaan juichen.
Ook onze trainer is ook een beginneling (Maar wel een Weltmeister, in 1990) maar dat geeft niets. Hij hoeft alleen maar te juichen bij de goals.
Kijk maar naar de Nederlandse coaches. Vol trots heb ik iedereen die het horen wilde (en vermoedelijk zelfs de een of ander die het _niet_ wilde horen) verteld dat Nederland maar liefst 4 coaches op het WK had. Er heeft er niet een de achtste finale overleefd. Marco niet, Leo niet, zelfs Guus niet en Dick al helemaal niet. Het maakt niet uit hoeveel ervaring ze hebben.
Wij loten altijd goed, geen Groep des Doods meer, alleen zwakke tegenstanders en ALTIJD de scheids mee. Ook spelen we geregeld een WK of EK thuis en dat is natuurlijk ook niet weg. Geen kwalificatie, geen zenuwen, heerlijk gewoon.
Er zijn ook en paar (kleine) nadelen. Ik ben natuurlijk een beetje laat, er is geen vlag meer te krijgen en ik kan de volgorde van de kleuren niet onthouden, alleen oranje is een stuk eenvoudiger. Ook het volkslied blijkt meer tekst te hebben dan alleen “Deutschland (2x) über alles”…
Maar daar is wel doorheen te komen.
Nu tegen Argentinie, ik ben benieuwd. Het zou natuurlijk kunnen dat de Nederlandse steun de Mannschaft dusdanig beïnvloed dat ze gelijk verliezen.